Deirdre usiadła przy
oknie, długi czas wiercąc się na drewnianym stołku. Matka kazała obić go
poduszką wypełnioną miękkim pierzem, aby dziewczyna czuła się jak najbardziej
komfortowo. Mimo tego, że mebel był używany praktycznie każdego dnia, poduszka
nie uleżała się na tyle, by Deirdre zawsze siedziało się wygodnie.
W końcu opuściła
ramiona, odprężyła całe ciało i uniosła ręce. Z początku delikatnie dotknęła
palcem jednej ze strun. Pociągnęła ją niepewnym ruchem i w pomieszczeniu dało
się słyszeć cichy dźwięk. Był to pierwszy impuls skłaniający do grania. Deirdre
poczuła, jak jej serce nagle ożywa, wyrywa się z piersi i zmusza, by poruszyła
innymi strunami.
Dźwięki zaczęły mieszać
się ze sobą, tworząc piękną melodię. Granie nie było tylko odtwarzaniem zapisu
nutowego, ale czystą sztuką, sposobem komunikacji. Deirdre w ten sposób
wyrażała myśli, przekazywała ludziom wszystko, czego nie potrafiła ubrać w
słowa. Czasami pozwalała, by to serce kierowało jej palcami i wtedy na jaw
wychodziły rzeczy, z których ona sama nie zdawała sobie sprawy, które tkwiły
głęboko w jej podświadomości. Granie było jak malowanie obrazów, tworzenie
namacalnych kształtów, widoków i historii. Dźwięki harfy zdawały się
doskonalsze niż najlepszy pędzel, niż słowa przelewane na papier i wszelkie
inne formy wyrażania uczuć.
Przed jej oczami
pojawiła się łąka. Piękna, zielona łąka, na której w cieniu drzewa skrywała się
mała sarenka. Gdzieś obok liść samotnie dryfował na wietrze, a ptak na gałęzi
radośnie nucił pieśń wraz z kolejnymi podmuchami żywiołu. Po niebie przesuwały
się puszyste obłoki przypominające delikatną pianę. Wydawało się, że jeśli
tylko się ich dosięgnie i oderwie kawałek, można zakosztować cudownej słodyczy.
A potem nagle gdzieś
pomiędzy sarną i drzewem pojawiło się dziwne drżenie powietrza. Kolejna struna
harfy drganiem sprawiła, że krajobraz uległ nieznacznej zmianie. I choć
nieczuły na sztukę słuchacz niczego by nie spostrzegł, Deirdre wiedziała. Jej
podświadomość dodała kolejny szczegół do krajobrazu. Jej podświadomość za
pomocą dźwięków stworzyła Teorainn.
Znów myślała o
spotkaniu z Lennanem. Starała się skupić na czymś zupełnie innym, na
codzienności, na zwykłych czynnościach, kolejnym takim samym poranku, ale nie
była w stanie. Zresztą trudno się dziwić, bo ludziom w Ádh nieczęsto zdarzały się takie przygody.
Przerwała grę
gwałtownie, w ułamku sekundy. Nie chciała, by ktoś odczytał z niej najskrytsze
myśli. Wiedziała, że każdy słuchacz widzi przed oczami zupełnie inne obrazy. ale
wydawało jej się, że za bardzo obnaża swoje serce, że matka może w każdej
chwili wejść do pomieszczenia i już dzięki kilku dźwiękom poznać prawdę.
Czekała z
niecierpliwością, aż będzie mogła opowiedzieć o wszystkim przyjaciółkom. Już w
momencie, gdy wyszła z lasu poprzedniego wieczoru, miała ochotę pobiec prosto
do ich domu i zdać relację ze spotkania. Widok gwiazd błyszczących na niebie
uzmysłowił jej jednak, że to nieodpowiednia pora na odwiedziny.
Teraz musiała spędzić
kolejne godziny w stanie ciągłego podenerwowania. Cahan i Kiara wybrały się
wraz z rodzicami w odwiedziny do krewnych mieszkających na wyspie należącej do Ádh. Niewielu mieszkańców mogło sobie
pozwolić na kupno prywatnej, małej wysepki, chociaż było ich bardzo wiele i
znajdowały się zaledwie kilka mil od brzegu głównej części krainy. Cały ród de
Burg należał jednak do tych najzamożniejszych w krainie.
Czuła złość, że akurat
tego dnia wypadł dzień wizyty. Ale to przecież nie od jej przyjaciółek
zależało, kiedy wybiorą się w odwiedziny do wujostwa, poza tym skąd dziewczyny
mogły wiedzieć, że Deirdre odczuje potrzebę rychłej rozmowy?
Matka weszła do
pomieszczenia tak cicho, że dziewczyna nawet tego nie zauważyła. Siedziała z
palcami oddalonymi od strun o zaledwie kilka milimetrów, zawieszonymi w powietrzu,
jakby była rzeźbą, która zastygła we wdzięcznej pozie. Blair przyglądała się
córce z namysłem, w całkowitym milczeniu.
– Przestałaś grać –
zauważyła w końcu. Deirdre wzdrygnęła się na dźwięk jej głosu, uzmysłowiwszy
sobie nagle, że nie przebywa w izbie sama.
– Po prostu jakoś
dzisiaj nie jestem w nastroju.
– Nie jesteś w
nastroju? – zdziwiła się matka. – Przecież przed chwilą grałaś. I to chyba
jakąś własną melodię. Piękną…
Blair była poważną
kobietą, która prawie nigdy się nie uśmiechała. A przynajmniej nigdy nie czyniła
tego, kiedy w domu nie znajdowali się akurat goście oczekujący po gospodyni
doskonałego humoru. Czasami Deirdre zastanawiała się, czy matka zawsze taka
była, czy już kiedy poznał ją ojciec, kobieta wydawała się zimna, niemal bezuczuciowa.
Może po prostu Edana oczarowała uroda Blair, bo tego zdecydowanie nie można
było matce odmówić. Deirdre zawsze lekko się uśmiechała, gdy słyszała, że jest
podobna do Blair. Te słowa stanowiły ogromny komplement odnośnie urody.
Mimo chłodu, którym
Blair wręcz emanowała, uwielbiała muzykę. Czasami Deirdre odnosiła wrażenie, że
jest to jedyna rzecz, którą kobieta jest w stanie darzyć miłością. Zdarzało
się, że przychodziła do izby, w której Deirdre akurat grała, a wtedy siedziała
w ciszy i wpatrywała się w jakiś punkt na ścianie, jakby intensywnie o czymś
myślała albo wręcz przeciwnie – trwała, chłonąc muzykę całą sobą. Czasami
dziewczyna miała nadzieję, że za pomocą dźwięków zdoła zmienić serce swojej
matki. Kiedy była mała, próbowała odnaleźć odpowiednią melodię, która sprawi,
że Blair zapłacze, wzruszy się albo po prostu przytuli córkę, mówiąc, że jest z
niej dumna. To jednak nigdy nie nastąpiło i z czasem Deirdre zaakceptowała fakt,
że jej matka jest po prostu milczącym słuchaczem.
– Zagraj coś jeszcze –
poprosiła Blair. – Zaraz przyjdzie Oisin. Na pewno chciałby posłuchać.
No tak, Oisin. Mogła
się tego spodziewać. Deirdre westchnęła przeciągle, ale nic nie powiedziała.
Blair doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że córka nie jest zadowolona z
zalotów tego przystojnego młodzieńca. Akceptowała towarzystwo Oisina,
przyjemnie jej się z nim rozmawiało, ale nie sądziła, że zdoła go kiedykolwiek
pokochać. A przecież to właśnie sercem zamierzała się kierować przy wyborze
przyszłego męża.
Blair również
westchnęła. Pewnie lewie powstrzymywała się przed przewróceniem oczami.
Oczywiście nie zrobiła tego, bo takie zachowanie nie przystoi kobiecie ze
szlachetnego domu, wiecznej damie. To jednak nie było konieczne, Deirdre
doskonale wiedziała, jaki jest stosunek matki do ślubu z miłości.
Usłyszały zbliżające
się kroki. Blair od razu się wyprostowała i spojrzała na swoją córkę
porozumiewawczo. Nie musiała odzywać się ani słowem, Deirdre i tak doskonale wiedziała,
czego się od niej oczekuje. Miała być uprzejma, sprawić, by Oisin miło spędził
czas w jej towarzystwie i może wreszcie zaczął myśleć o oświadczynach.
– Dzień dobry –
uśmiechnął się chłopak, stanąwszy w progu izby.
Blair uprzejmie skinęła
mu głową. Oisin podszedł do niej pewnym krokiem, wyprostowany i przystojny jak
zawsze. Ujął w swoją dłoń długie, szczupłe palce kobiety i pocałował ją w rękę.
Blair odpowiedziała szerokim uśmiechem. Było oczywiste, że uwielbia tego
młodzieńca i uważa go za najlepszego kandydata na męża dla córki.
– Nie będę wam
przeszkadzać – Powoli opuściła pomieszczenie. – Przyślę zaraz służbę z dzbanem
miodu i czymś do jedzenia – dodała jeszcze na wyjście.
Kiedy za Blair zamknęły
się drzwi, w pomieszczeniu zapanowała cisza. Deirdre jeszcze przez chwilę
siedziała przy harfie. Dopiero później przypomniała sobie o dobrych manierach i
pospiesznie wstała. Skinęła głową na powitanie, a Oisin ją również pocałował w
przegub. W tym czasie patrzył na twarz Deirdre swoimi szarymi oczami, w których
dostrzegła zainteresowanie i sympatię.
Tak, Oisin był
niezaprzeczalnie przystojny. Nic dziwnego, że wzdychała do niego połowa
dziewczyn w wiosce. Stanowił przykład prawdziwego ideału. Umięśniony, wysoki,
dobrze ubrany, zawsze kulturalny, o przystojnych rysach twarzy. Wiadomo było,
że poradzi sobie bez pieniędzy rodziców, że będzie w stanie utrzymać rodzinę i
spełnić wszystkie zachcianki przyszłej żony. Do tego nie był zarozumiały, ale
naprawdę sympatyczny. Deirdre nie dziwiła się, że matka tak uwielbia Oisina.
Zresztą wszyscy go uwielbiali. Tym bardziej nie potrafiła zrozumieć, czemu nie
jest w stanie go pokochać.
– Witaj, Deirdre.
Jesteś jeszcze piękniejsza. Jakbyś z każdym kolejnym dniem zyskiwała na
urodzie…
Zarumieniła się,
słysząc te słowa. Taki właśnie był Oisin – niezaprzeczalnie czarujący. Kiedy
ich rodzice wpadli na pomysł zeswatania przystojnego chłopaka z piękną i nieco
zbuntowaną Deirdre, dziewczyna robiła wszystko, by odstraszyć od siebie
młodzieńca. Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu już przy pierwszym spotkaniu
zyskała pewność, że nigdy się w nim nie zakocha. Nie chciała mu dawać złudnych
nadziei, bo Oisin był zbyt idealny, by zasługiwać na cierpienie. Nie zrobił nic
złego. Zachowywała się jak egoistka, mówiła tylko o sobie i każdy temat
dotyczył jej własnego życia. Mogłoby się wydawać, że nie ma ochoty dowiedzieć
się czegokolwiek o Oisinie. Ale on wcale nie sprawiał wrażenia zniechęconego.
Najwidoczniej uwielbiał Deirdre i wcale nie przeszkadzało mu, że ciągle
rozmawiali o niej. A może nawet się z tego cieszył. Uśmiechał się szczerze z
każdym razem, gdy się spotykali i chętnie zapraszał dziewczynę na spacery.
Nie miała pojęcia, co
zrobić. Naprawdę lubiła Oisina. Wydawało jej się nawet, że może nazwać go swoim
przyjacielem. On chciałby całować jej policzki, tulić jej ciało w ramionach, a
tymczasem ona miała go za przyjaciela. Nie wiedziała, co z nią jest nie tak, bo
przecież każda dziewczyna na jej miejscu czułaby się, jakby doświadczyła cudu. Kilka
razy usiłowała po prostu szczerze porozmawiać z Oisinem, ale on twierdził, że
uczucie przyjdzie z czasem.
– Znowu grałaś? –
zapytał z szerokim uśmiechem.
– Tak. Ale potem matka
mi przerwała. Nie lubię przy niej grać…
–
Tak, mówiłaś mi kiedyś…
To
była kolejna rzecz, dzięki której Oisin stanowił świetny materiał na męża i
zasługiwał na dziewczynę, która będzie go kochać – naprawdę potrafił słuchać i
zapamiętywać każde słowo, podczas gdy większość osób na jego miejscu zadawała
pytania i nawet nie skupiała się na odpowiedziach, jakby po prostu chodziło o
przerwanie ciszy.
–
Nie mogę uwierzyć, że to zapamiętałeś – pokręciła głową Deirdre.
–
Zapamiętuję każde słowo, o ile wypowiada je niezwykła kobieta – uśmiechnął się
Oisin. Gdy Deirdre spojrzała w jego oczy, szybciej zabiło jej serce. Ale nie
była to reakcja wywołana przypływem miłości. – Zagrasz coś dla mnie?
Skinęła
głową i usiadła przy harfie. Oisin był świetnym słuchaczem i z przyjemnością
dzieliła się z nim każdym utworem, którego zdołała się nauczyć albo który skomponowała.
Chłopak słuchał w milczeniu i analizował każdy szczegół, harmoniczne brzmienie,
urozmaicenia rytmiczne. Ale obojętnie co grała Deirdre, czy się pomyliła, czy
palce jej zadrżały albo czy jakaś nuta zbyt szybko zabrzmiała, burząc idealny
rytm, Oisin i tak wydawał się zachwycony.
Tak
było i tym razem. Dziewczyna nawet nie musiała spoglądać na młodzieńca, żeby
mieć pewność, że muzyka go oczarowała. Czuła to mimowolnie, choć starała się jedynie
skupić na grze. Nowa melodia, kolejna, którą wymyśliła, nie miała nic wspólnego
z Teorainn Diamond. Tym razem była to historia dziewczyny, która nie zasługuje
na to, by wciąż ranić zakochanego w niej chłopaka. W ten sposób Deirdre chciała
przekazać Oisinowi, by odszedł, by spróbował ułożyć sobie życie z kimś innym.
Miała nadzieję, że skoro umie tak dobrze zrozumieć muzykę, odnajdzie zawarty w
melodii przekaz.
–
Deirdre… To było cudowne – odezwał się, kiedy już skończyła. Wydawał się naprawdę
poruszony i wcale nie próbował ukryć swojej wrażliwości. Edan na pewno by go za
to pochwalił. Zwykł mawiać, że prawdziwy mężczyzna jest silny, ale nie wstydzi
się też momentów, które pokazują, że w silnym ciele kryje się serce. – Ta
melodia wydawała mi się taka prawdziwa, jakby była o mnie i o tobie. I o
otaczającym nas świecie…
Niezbyt
minął się z prawdą, ale jednocześnie nie odnalazł najważniejszej cząstki,
sensu, na którym bazowały wszystkie dźwięki. Deirdre z rezygnacją spuściła
głowę. Włosy powoli opadły jej na ramiona, przysłaniając twarz. Usłyszała, że
Oisin głośno wzdycha. Czuła, że to reakcja na jej wygląd. Młodzieniec nigdy nie
próbował kryć się z tym, że uważa Deirdre za piękną. Ona rumieniła się za
każdym razem, kiedy słyszała z jego ust komplementy, ale jednocześnie z całego
serca pragnęła, by zamilknął, by mówił te słowa komuś innemu, komuś, kto na to
zasługiwał.
–
Co się stało, Deirdre? Jesteś smutna…
Podszedł
do niej niepewnie. Właśnie taki był Oisin – wrażliwy na każdą zmianę jej
zachowania, znający jej duszę dziewczyny lepiej niż ona sama. Zawsze wiedział,
jak ją pocieszyć, jak sprawić, żeby poczuła się lepiej i gotowy był przy niej
trwać nawet, gdy prosiła, żeby po prostu odszedł. Czuł, że jest potrzebny Deirdre,
że musi być u jej boku, gdy wydarzy się coś złego, że to w nim odnajdzie siłę.
I wcale nie obchodził go fakt, że takim zachowaniem samemu sobie sprawia
ogromny ból.
–
Oisin, wiesz przecież, o co chodzi…
–
Nie, nie mów tego znowu. – Stanął przed nią, ujął jej dłonie w swoje ręce i
spojrzał jej prosto w oczy. Nie chciała na niego patrzeć, ale nie była w stanie
odwrócić głowy, porażona intensywnością szarych tęczówek. – Wiem, że mnie nie
kochasz, mówiłaś to już wiele razy. Wiem, że chciałabyś wyjść za mąż z miłości.
Ale skoro nikogo takiego nie znalazłaś, a ze mną miło spędzasz czas, czy nie
chciałabyś, bym był przy tobie do końca twojego życia? Czy nie lepiej wziąć
ślub z przyjacielem?
–
Przecież wiesz, że to bez sensu. Nie chodzi nawet o mnie, bo przecież o wiele
lepiej spędzić mi życie z tobą niż samotnie. Ale ty będziesz cierpiał, bo nigdy
nie dam ci tego, co ty dajesz mnie…
–
Wiem – westchnął. Wyglądał na zniecierpliwionego, a nie na smutnego. – Deirdre,
czy nie rozumiesz, że będę jeszcze bardziej nieszczęśliwy, kiedy nie pozwolisz
mi być z tobą? Nie znajdę nikogo innego, bo moje serce już zadecydowało. Nie
mógłbym mieć innej żony. Czuję potrzebę opiekowania się tobą aż do końca. Wiem,
że nie będziesz mnie kochać, ale wystarczy mi, że wytrwasz przy mnie i że
będziesz mi ufać. O nic więcej nie proszę.
Nie
wiedziała, co mu odpowiedzieć. Był taki dobry, tak idealny, a ona potrafiła jedynie
sprawiać mu ból. Poczuła na policzkach gorące łzy. Na ten widok Oisin skrzywił
się, jakby sam odczuwał jej ból i to dwa razy mocniej. Podniósł rękę i zaczął
opuszkami palców ścierać słone krople. Deirdre nie wstydziła się przy nim łez.
Ufała mu, a poza tym, jeśli płacz miałby go zniechęcić, to wyszłoby im obojgu
na dobre. Ale Oisin jedynie otoczył ją silnymi ramionami i pozwolił, by mocno
go przytuliła. Uczyniła to bez wahania, chociaż wiedziała, że zachowuje się
nieodpowiednio. W ten sposób pozwalała Oisinowi jeszcze bardziej się do siebie
przywiązać.
–
Wiesz, ja nie chcę być samotna. I jeśli mam nigdy nie znaleźć miłości, to wolę
spędzić życie z tobą, skoro jesteś zdecydowany żyć z kimś, kto nie będzie cię
kochał. Ale co jeśli po ślubie odnajdę właściwą cząstkę swojego istnienia? Co
wtedy?
–
Może po prostu kogoś takiego nie ma – zaczął nieśmiało. – A może to ja jestem
tą cząstką, ale na razie tego nie dostrzegasz. Albo i nie – dodał szybko, kiedy
dziewczyna głośno westchnęła. – Nikt nie zna przyszłości i trzeba podejmować
decyzje, nie wiedząc, co nas czeka.
–
Dobrze – kiwnęła w końcu głową. – Moja
matka w tym wieku już była ze mną w ciąży. Wiele moich koleżanek wzięło ślub.
Powtórz swoje pytanie, kiedy miną dwie pełnie księżyca. Po raz kolejny poproś o
moją rękę. Jeśli do tamtej chwili moje serce nie zabije dla nikogo, zostanę
twoją żoną.
Oisin
spoglądał na nią w osłupieniu. Zwodziła go już tyle czasu, że chyba naprawdę
przestał wierzyć w szczęśliwe zakończenie. Chyba pogodził się z myślą, że do
końca życia przyjdzie się mu o nią troszczyć, pozostając na uboczu. Tymczasem
ona nagle uległa. Co prawda przez dwa miesiące mogło się wydarzyć wiele, ale
przecież Deirdre już dawno poznała praktycznie wszystkich wysoko urodzonych młodzieńców
z Ádh. Skoro w żadnym się nie
zakochała, nie należało się obawiać zagrożenia.
Oisin
nie mógł się powstrzymać i mocno przytulił Deirdre. Jego serce zaczęło bić
równo z sercem ukochanej, którą tulił w ramionach. Dziewczyna tymczasem
patrzyła na niego z ogromnym smutkiem kryjącym się w zielonych oczach.
W
tym momencie otworzyły się drzwi. Deirdre uniosła głowę i spojrzała na osobę
stojącą w progu. O dziwo nie była to służąca, ale matka, która w dłoniach
trzymała tacę z dzbanem miodu i kruchymi ciastkami. Blair nigdy nie pozwoliłaby
sobie na wykonywanie takich czynności, ale w tym wypadku za bardzo zależało jej
na dowiedzeniu się, co robi Deirdre i jej adorator. Najwyraźniej ujrzenie ich
splecionych w uścisku dostatecznie ją satysfakcjonowało, bo uśmiechnęła się
szeroko, jakby właśnie wygrała jakąś bitwę.
–
Przyniosłam wam miód i ciasteczka – oznajmiła, stawiając tacę na stolę i
kompletnie ignorując fakt, że Deirdre niespokojnie zaczęła się wyplątywać z
ramion Oisina. – Nie przeszkadzajcie sobie – oznajmiła z szerokim uśmiechem.
Możliwe nawet, że podsłuchiwała całą rozmowę i wiedziała, że już wkrótce
Deirdre przyjmie oświadczyny. Może w głowie już snuła plany weselne…
Deirdre podziękowała matce nieco oschle i
czekała cierpliwie, aż kobieta opuści pomieszczenie. Gdy w końcu drzwi się zamknęły,
odetchnęła z ulgą. Oisin spojrzał na nią z lekkim uśmiechem. Doskonale zdawał
sobie sprawę, że Blair i jego rodzice z niecierpliwością wyczekują ślubu.
–
Twoja matka przyniosła pyszne ciastka – Oisin postanowił przerwać ciszę, która
stawała się coraz bardziej niezręczna.
–
Żadna w tym jej zasługa – wzruszyła ramionami Deirdre. – Kucharka je upiekła. Matka
tylko przyniosła do izby tacę i udaje doskonałą gospodynię.
Oisin
nie skomentował goryczy w głosie Deirdre. Tak naprawdę Deirdre kochała swoją
rodzicielkę i nigdy nie próbowała temu zaprzeczać. Blair może i czasem bywała
chłodna i wydawała się nie mieć serca, ale troszczyła się zarówno o swoje
dziecko, jak i o męża i Deirdre doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Po
prostu nie podobało jej się, że ktokolwiek próbuje kierować jej życiem i
zmuszać do robienia rzeczy, na które ona nie miała ochoty. Nawet jeśli czyniono
to dla jej dobra.
Jeszcze
przez jakiś czas siedzieli w milczeniu. Deirdre sądziła, że Oisinowi bardzo to
przeszkadza. Dało się słyszeć każde chrupnięcie kruchego ciasta, każdy
przełknięty łyk słodkiego miodu, każde szurnięcie ciężkim krzesłem. Tymczasem
dziewczyna wcale nie czuła się źle. Są osoby, z którymi przyjemnie spędza się
czas nawet, gdy po prostu się milczy. Może i jej serce nie biło szybciej, gdy
znajdowała się przy Oisinie, ale na pewno stanowił istotną częś jej życia i mu
ufała.
Chociaż
to zaufanie też było w pewnym stopniu ograniczone. Oisin nie miał pojęcia o
polowaniu na zwierzynę w lesie ani tym bardziej o spotkaniu z mieszkańcem Mór przy Teorainn Diamond. O tym
pierwszym Deirdre nie wspominała z powodu nakazu matki. Im mniej osób
wiedziało, co robi wieczorami, tym mniejsza była szansa, że całe miasto nagle
zacznie plotkować. A jeśli chodzi o Lennana… W tej sprawie Deirdre milczała z
powodów, które nawet jej samej nie były do końca znane.
–
O czym myślisz? – zapytał Oisin. Wpatrywał się w nią uważnie szarymi oczami.
Był naprawdę przystojny, ale na Deirdre nie robiło to żadnego wrażenia.
Bardziej przejmowała się faktem, że chłopak potrafi przejrzeć jej duszę i wie,
kiedy coś ją trapi.
–
O niczym ważnym – westchnęła i wstała od stołu, żeby nie mógł widzieć jej
twarzy.
I
tak był świadomy tego, że kłamie. Zbyt dobrze zdążył ją poznać, z uwagą obserwował
każdy jej gest i słuchał każdego jej słowa. Zdołał przejrzeć jej duszę i czasem
zdawało się, że nic się przed nim nie ukryje. W jego tęczówkach kryła się
miłość i troska, choć ten widok zawsze ranił Deirdre. Najbardziej jednak
nienawidziła chwil takich jak ta, gdy musiała go okłamywać.
–
Mogę ci coś jeszcze zagrać – zaproponowała.
Nie
czekała, aż chłopak coś odpowie. Zamiast tego po prostu podeszła do harfy. Usiadła
na drewnianym stołku wykonanym przez najznakomitszego cieślę. Dopasował go
specjalnie do wzrostu Deirdre, aby jak najlepiej jej się grało. Uniosła ręce i
musnęła opuszkami palców kilka strun. Dźwięki zaczęły wypełniać pomieszczenie,
tworzyć obrazy, których nikt nie byłby sobie w stanie wyobrazić. Deirdre
przymknęła powieki, pozwalając, by palce same odnalazły właściwą drogę, by to
dusza nimi kierowała, a nie niespokojny umysł, w którym wciąż gościło
wspomnienie lasu i ciemnych oczu Lennana.
Oisin
siedział w milczeniu, chłonąc każdy dźwięk. Dokładnie tak jak matka Deirdre. Z
tym że młodzieniec odbierał muzykę w zupełnie inny sposób. Może po prostu był
bardziej wrażliwy, a może chodziło o sam fakt, że to właśnie jego ukochana
grała. Wpatrywał się w nią z nieskrywanym zachwytem i wydawało się, że przed
jego oczami właśnie roztacza się inny świat. Świat stworzony za pomocą
dźwięków, oszałamiający, nierzeczywisty i delikatny. Świat utkany z uczuć.
~*~
Tak, Oisin będzie stanowił istotną część tego opowiadania.
Rozdział dosyć statyczny, ale zależało mi na ukazaniu relacji tej dwójki.
Wiem, że obiecywałam, że rozdziały będą ukazywać się częściej itd., a tymczasem ostatni post dodałam praktycznie miesiąc temu... Ale wcale nie oznacza to, że nie dotrzymam słowa. Wręcz przeciwnie - muszę się pochwalić, że dzisiaj napisałam ostatni rozdział. Właśnie tak, Teorainn jest już całkowicie skończono, więc nie musicie się martwić, że nagle z powodu braku weny czy czegokolwiek porzucę to opowiadanie. Teraz czekają mnie poprawki, poprawki i jeszcze raz poprawki, ale w wakacje mam na to dużo czasu, więc powinno pójść w miarę sprawnie i rozdziały zacznę wstawiać częściej.
To nie koniec dobrych wiadomości. Mam ogromną motywację do dalszego pisania, bo niedawno odezwało się do mnie wydawnictwo, które było zainteresowane "Buntem". Nie, ogólnie szału nie ma, bo musiałaby do tego wszystkiego trochę dopłacić i nie mogłam sobie na to pozwolić. Mimo wszystko świadomość, że ktoś uważał moją twórczość za wartą do rozpowszechnienia w księgarniach ogromnie mnie motywuje i sprawia, że myślę "tak, naprawdę umiem pisać i to ma sens". Także na pewno będę próbować dalej, z kolejnymi opowiadaniami, może wkrótce się uda coś wydać bez dopłacania. Kiedyś musi się udać, w końcu pisarz rozwija się z każdym kolejnym swoim dziełem. Przynajmniej taką mam nadzieję :))
No nic, to chyba tyle. Życzę wam oczywiście wykorzystanych w pełni wakacji, podczas których znajdzie się czas na podróże, spotkania ze znajomymi i oczywiście typowe marnowanie czasu, ale także mnóstwa chwil, w których będziecie rozwijać swoje pasje i w ogóle robić wiele wartościowych rzeczy!
Mam zaległości na niektórych blogach, ale raczej niewielkie, także myślę, że wszystko nadrobię już jutro.
Rozdział dosyć statyczny, ale zależało mi na ukazaniu relacji tej dwójki.
Wiem, że obiecywałam, że rozdziały będą ukazywać się częściej itd., a tymczasem ostatni post dodałam praktycznie miesiąc temu... Ale wcale nie oznacza to, że nie dotrzymam słowa. Wręcz przeciwnie - muszę się pochwalić, że dzisiaj napisałam ostatni rozdział. Właśnie tak, Teorainn jest już całkowicie skończono, więc nie musicie się martwić, że nagle z powodu braku weny czy czegokolwiek porzucę to opowiadanie. Teraz czekają mnie poprawki, poprawki i jeszcze raz poprawki, ale w wakacje mam na to dużo czasu, więc powinno pójść w miarę sprawnie i rozdziały zacznę wstawiać częściej.
To nie koniec dobrych wiadomości. Mam ogromną motywację do dalszego pisania, bo niedawno odezwało się do mnie wydawnictwo, które było zainteresowane "Buntem". Nie, ogólnie szału nie ma, bo musiałaby do tego wszystkiego trochę dopłacić i nie mogłam sobie na to pozwolić. Mimo wszystko świadomość, że ktoś uważał moją twórczość za wartą do rozpowszechnienia w księgarniach ogromnie mnie motywuje i sprawia, że myślę "tak, naprawdę umiem pisać i to ma sens". Także na pewno będę próbować dalej, z kolejnymi opowiadaniami, może wkrótce się uda coś wydać bez dopłacania. Kiedyś musi się udać, w końcu pisarz rozwija się z każdym kolejnym swoim dziełem. Przynajmniej taką mam nadzieję :))
No nic, to chyba tyle. Życzę wam oczywiście wykorzystanych w pełni wakacji, podczas których znajdzie się czas na podróże, spotkania ze znajomymi i oczywiście typowe marnowanie czasu, ale także mnóstwa chwil, w których będziecie rozwijać swoje pasje i w ogóle robić wiele wartościowych rzeczy!
Mam zaległości na niektórych blogach, ale raczej niewielkie, także myślę, że wszystko nadrobię już jutro.
Faktycznie dość spokojny rozdział, ale takie też są potrzebne. Ten ukazał nam relacje Deidre z Oisinem oraz pozwolił zagłębić się bardziej w psychikę dziewczyny.
OdpowiedzUsuńTo niesamowite, jak ona bardzo potrafi się wczuć w muzykę. Poprzez pojedyncze nutki tworzy swoje historie i czaruje słuchacza. Od razu widać, że kocha to całym sercem i ten aspekt życia jest dla niej bardzo ważny. Podziwiam ją, bo muzyka nie jest taka prosta. Sama próbowałam nauczyć się grać na gitarze, ale zupełnie nie mam poczucia rytmu, więc porzuciłam to po roku nauki. Deidre gra przychodzi z niesamowitą lekkością i w jej wydaniu wydaje się dziecinnie łatwe. Wczuwa się i wcale się nie dziwię, że Oisin dał się oczarować. Wydaje się on bardzo wrażliwym człowiekiem i w jakimś stopniu zdobył moją sympatię. Fajnie, że nie naciska na dziewczynę. Zaproponował układ i wydaje mi się, że jest to najlepsze, co mógł zrobić. Jestem tylko ciekawa, czy w życiu Deidre wydarzy się coś takiego, co zapobiegnie zaręczynom. Gdyby nie istniała bariera lub istniało jakieś tajemne przejście przez nią, stawiałabym na to, że Lennan może istotnie namieszać, a tak... Cóż, może jednak i tak namiesza. Na to wskazuje cytat na belce bloga, a przynajmniej ja tak to sobie tłumaczę.
No, ale wracając...Oisin faktycznie budzi sympatię, choć podobnie jak Deidre myślę, że nie jest w stanie rozkochać w sobie dziewczyny. Ich związek opierałby się na przyjaźni... A czy przyjaciele potrafiliby stworzyć rodzinę? Nie wiem. Wydaje mi się, że ani jedno, ani drugie nie byłoby szczęśliwe w takiej relacji. Może się mylę, ale wątpię, aby Oisin pomimo swoich zapewnień czuł się spełniony w takim związku i nie oczekiwał niczego więcej. Szkoda, że dziewczyna nie miała okazji porozmawiać z przyjaciółkami, bo może one pomogłyby jej poukładać wszystko w głowie, bo póki co widzę, że Lennan zagościł się na dobre w jej myślach...
No dobrze, to może jeszcze słowo o matce Deidre. Nie lubię jej. Wydaje mi się mega sztywna i taka zasadnicza. Nie ma w niej grama czułości ani ciepła. Przynajmniej ja ją tak postrzegam. W życiu osobistym nie cierpię takich oziębłych, pozbawionych uśmiechu osób, więc i Blair nie zaskarbiła sobie mojej sympatii.
Czekam na kolejny rozdział.
Pozdrawiam!
Cała moja rodzina ma kontakt z muzyką, dlatego te opisy gry po części zawierają moje własne odczucia. Oczywiście nie mam takiego talentu jak Deirdre i nie potrafię komponować na zawołanie cudownych utworów, które ukazują jakieś historie, ale rzeczywiście czasem grając można się poczuć, jakby ukazywało się słuchaczom jakąś opowieść.
UsuńOisinowi tak mocno zależy na Deirdre, że na razie nie myśli o tym, czy naprawdę wystarczyłoby małżeństwo oparte na przyjaźni. Wtedy przynajmniej Deirdre nieodwołalnie byłaby "jego", bo to on byłby jej mężem i nie musiałby się obawiać, że dziewczyna skończy u boku innego mężczyzny. Poza tym wtedy już zawsze mógłby być przy niej, a o to przede wszystkim mu chodzi. A czy byłby naprawdę szczęśliwy...? Hmm, nie wiem, ale możliwe, że czułby się lepiej niż obecnie, kiedy właściwie nie wie, na czym stoi.
Blair to dosyć specyficzna osoba. Co prawda kocha swoją córkę, ale rzeczywiście stanowi przykład takiej "chłodnej" matki, która niespecjalnie chce i potrafi okazywać uczucia.
Właściwie to smutne że Dairde nie kocha Oisina ale być może problemem jest to, że wudaje się być on zbyt idealny. Jak wiadomo nikt taki nie jest, więć pewnie jednak coś tam z nim nie tak xD a nawet jeśli nie... zbyt idealni ludzie nie mają w sobie ognia, apsji... Oisin zakochał sie na zabój w Deirde i jest dla niej niesamowicie czuły, ale fajtycznie na jej miejscu chyba też nie mogłabym odwzajenic tego uczucia. Dała sobie i jemu dwa miesiące, ale mysle,że jednak to wystarczająco dużo czasu, aby znalazła miłośc swojego życia, a ja mam juz pewne podejrzenia (haha ciekawe skądxD), kim ona może byc... tylko że trudno będzie ją spełnić, że tak powiem... Ale bez tego nie byłoby opowiadani xD bardzo się cieszę, że Bunt spotkał się z zainteresowaniem wydawnictwa!
OdpowiedzUsuńMasz rację, ja też nie lubię tych zbyt idealnych osób. Zazwyczaj właśnie te wszystkie zalety razem wzięte stają się okropną wadą, bo nagle okazuje się, że taka idealna osoba jest po prostu nudna. Niby nie można jej niczego zarzucić, a jednak czegoś brakuje. Oisin chyba jest własnie kimś takim.
UsuńNo pewnie, w dwa miesiące może się wiele wydarzyć. Może na prawdziwą miłość to trochę za krótko, ale na pojawienie się wątpliwości przed związaniem się z Oisinem itd. to wystarczajaco dużo czasu.
Ach, Oisin...
OdpowiedzUsuńTyle kobiet chciałoby mieć takiego mężczyznę jak ty, ale, jak to w życiu bywa, akurat twoja wybranka do nich nie należy. Norma.
Moim zdaniem ślub bez miłości także nie jest czymś, co powinno się wydarzyć. Jednocześnie jednak rozumiem, że to inny świat, inne czasy, jednak to nie zmienia mojej opinii. Takie małżeństwo nigdy nikogo w pełni nie uszczęśliwia, a tylko rani.
Z innej strony Deirdre i tak ma mnóstwo szczęścia - nawet, gdyby nie znalazła nikogo, w kim naprawdę by się zakochała, to poślubiłaby przyjaciela. Niektórzy nie mają nawet tyle szczęścia.
Wyłapałam kilka literówek, ale nie było ich wiele.
Napisałaś, że skończyłaś pisać to opowiadanie. To ilu rozdziałów możemy się spodziewać? :-)
Zapraszam też na moje blogi
xxx
Ślub bez miłości może dla nikogo nie jest idealną perspektywą spędzenia przyszłości, ale z drugiej strony zdecydowanie lepiej być żoną przyjaciela niż niczyją. Oczywiście w tamtych czasach, bo obecnie wygląda to inaczej.
UsuńRozdziałów będzie 41 + epilog :))
Chyba lubię Oisina. Jest miły, inteligentny i ogólnie bardzo przyjazny. Niemniej jednak jak dla mnie zbyt idealny. Chyba jego jedyną wadą jest to, że lokuje swoje uczucia w osobie, która nie potrafi ich odwzajemnić. Jestem zresztą ciekawa, jak zareagowałby gdyby dowiedział się, że Deirdre wyróżnia się spośród innych dziewczyn nie tylko urodą i zdolnościami muzycznymi, ale też zapałem do polowania i biegania po lesie. Póki co nie potrafię przejrzeć jego osoby na tyle, aby wiedzieć, czy zareagowałby na to pozytywnie, czy raczej wyskoczyłby z zakazem czynienia podobnych czynności. Wydaje mi się, że podszedłby do tego nieco sceptycznie, ale czas pokaże, jak to będzie...
OdpowiedzUsuńJej! Już wszystkie rozdziały są napisane. To naprawdę dobra wiadomość! Jestem ciekawa tej historii, więc myśl, że nie zostanie ona porzucona w połowie jest niczym miód na serce (tak musiałam nawiązać do miodu, swoją drogą nabrałam ochotę na ciasteczka xD). Pozostaje mi tylko czekać na kolejny rozdział. Pozdrawiam! :)
Oisin z pewnością nie byłby zachwycony, gdyby dowiedział się, jak Deirdre spędza wolny czas. Mimo wszystko chłopak tak mocno kocha dziewczynę, że zaakceptowałby jej "hobby", nawet jeśli by go nie aprobował.
UsuńPrzyznam szczerze, że jestem bardzo zadowolona, że napisałam wszystkie rozdziały. Tym bardziej, że w międzyczasie zastanawiałam się nad porzuceniem tej historii, a jednak ostatecznie udało mi się ją ukończyć. Teraz niestety czeka mnie najgorsza część pisania, czyli wprowadzanie mnóstwa poprawek, ale na szczęście są wakacje i mam na to dużo czasu.
Rety, rety, ten Oisin jest naprawdę czarujący i uroczy. O ile łatwiej byłoby gdyby okazał się zblazowanym egoistą, który martwi się tylko o to, czy czerwony sweterek pasuje do jego koloru oczu xd Naprawdę, jeśliby Oisin był zapatrzonym w siebie i uważającym się za niewiadomo jak ważną personę człeczkiem, zarówno ja, jak i Deirdre mogłybyśmy go z czystym sumieniem nienawidzić. Tymczasem po tym rozdziale i pierwszym spotkaniu z nim, nie mogę napisać o nim niczego złego, bo po prostu zachowywał się bez zarzutu. To wręcz tylko Deirdre można by się czepiać i na nią nieco "nawrzucać", bo tak tego biedaka w niepewności trzyma :P Ale tego też nie będę robić, bo Deirdre bardzo lubię.... Zresztą to nie jej wina, że coś jej w Oisinie nie pasuje... Jego wina to też nie jest oczywiście ;) Chyba po prostu czasem tak już jest, że tylko jedna ze stron potrafi zdobyć się na to, żeby wykrzesać w stosunku do drugiej osoby uczucie wykraczające poza ramy zwykłej przyjaźni. Paradoksalnie w przypadku Deirdre i Oisina, główną przeszkodą może być to, że on jest zawsze w porządku. W końcu nie ma ludzi idealnych i to wręcz przeraża, że on ze swoją inteligencją, kulturą osobistą, wspaniałym wyglądem i świetnym poczuciem humoru zdaje się wpisywać w schemat człowieka, któremu można by spróbować nadać miano ideału. Mam wrażenie, że Deirdre nie szuka w potencjalnym kandydacie na męża kogoś bez wad... Ona już ma wystarczające przejścia z taką Blair, która zawsze przecież chce sprawiać wrażenie idealnej matki, żony, pani domu. Poza tym, mnie osobiście, coś z pozoru idealnego, zawsze kojarzy się też z... fałszem. Chyba po prostu zbyt racjonalnie podchodzę do życia i uważam, że zawsze znajdzie się jakiś mały mankament i samo pojęcie perfekcji to zazwyczaj nieco naciągana sprawa xd Co więcej, odbieram Deirdre jako dziewczynę niezwykle aktywną, ciekawą świata. Przy statecznym Oisinie, który zawsze zrobi i powie to, co należy i raczej nie pokusi się o żadne szaleńcze wyczyny, jej może się zwyczajnie nudzić. Dlatego jestem w stanie zrozumieć Deirdre i to, że Oisin mimo tych wszystkich swoich zalet, nie wzbudza w niej niczego poza dużą dozą sympatii. Swoją drogą Deirdre znalazła się w naprawdę ciężkiej sytuacji. Mimo wszystko docenia urok Oisina oraz to, jak wielką uwagą ją otacza... Nie chce zapewne go w żaden sposób skrzywdzić, ale też dawać mu złudnej nadziei. Chociaż on twierdzi, że nie będzie mu przeszkadzać to, że Deirdre może go nigdy nie pokochać, to myślę, że prędzej czy później nie byłby w stanie takiej sytuacji znieść. W końcu to on zawsze byłby stroną, która musiałaby starać się o wiele bardziej, a zdarzyć by się mogło, że w ramach podziękować otrzymałby jedynie wdzięczność Deirdre... Długo nikt by tak nie pociągnął :D
OdpowiedzUsuńWłaściwie to Deirdre postąpiła rozsądnie. Chyba rzeczywiście lepiej jest przeżyć życie z kimś, kogo się lubi i ceni niż spędzić je zupełnie samotnie. No i przez moment z pewnością taki układ uczyniłby Oisina szczęśliwym (do czasu oczywiście, bo tak jak już wspomniałam, obstawiam, że w pewnej chwili wyczerpałaby się jego cierpliwość i wyrozumiałość) ;) Chociaż pewnie do takiego rozwiązania w ogóle nie dojdzie. W końcu jest Lennan <3 On tutaj mocno namiesza :D Tak teraz przyszło mi do głowy, że L. pojawił się w niezwykle nieodpowiednim momencie. Cóż, Deirdre jest zmuszona podjąć wreszcie decyzję odnośnie małżeństwa (Blair naciska, ale i generalnie wiek Deirdre zapewne wskazuje na to, że powinna wreszcie jakoś się w tej sprawie określić), a tutaj poznaje chłopaka, który być może wzbudzi w niej takie zainteresowanie, jakiego Oisin wzbudzić nigdy by nie zdołał...
cd.
UsuńWszystko byłoby jasne i proste, gdyby L. i D. mieszkali w tym samym świecie... W innym wypadku mogłoby okazać się, że Deirdre przyjdzie kogoś pokochać tak naprawdę, ale skończy się to na tym, że i tak zmuszona będzie poślubić Oisina. To byłby najgorszy scenariusz, bo z pewnością doprowadziłby do nieszczęścia aż trzech osób... Co prawda, nie wiadomo czy Deirde byłaby względnie szczęśliwa, żyjąc z Oisinem, nie poznawszy w ogóle Lennana, ale zakładać można, że byłaby na to większa szansa... Nie... ja nawet nie chcę tak gdybać. Wierzę, że Deirdre i Lennan się w sobie zakochają i choćby im nawet przyszło wysadzić połowę swoich światów w powietrze, ewentualnie puścić z dymem cały las w okolicy tej wstrętnej bariery, to jakoś uda im się stanąć po jednej stronie i żyć długo, szczęśliwie, mieszkając na zamku zbudowanym na różowej chmurce :D
Pozdrawiam <3
Oczywiście, że nie ma ludzi bez wad, jednak w przypadku Oisina są to raczej takie wady mało rażące, o których można kompletnie zapomnieć w obliczu tych jego wszystkich zalet. Z pewnością byłby to wymarzony kandydat na męża, przynajmniej w opinii Blair, bo Deirdre miałaby kogoś, kto mógłby nieco poskromić jej niewpasowującą się w ogólne standardy osobowość. Z tym że Deirdre wcale nie chciałaby być poskromiona, a już tym bardziej nie chciałaby spędzić życia u boku kogoś, kogo nie darzyłaby miłością, nawet jeśli byłby to jej najlepszy przyjaciel. Oisin trochę miał pecha, bo praktycznie każda inna dziewczyna na miejscu Deirdre skakałaby z radości, tymczasem ona na myśl o ślubie z Oisinem lekko się krzywi...
UsuńMimo wszystko Deirdre ma w sobie coś z matki i dlatego po chłodnej analizie postanowiła nie odrzucać ostatecznie Oisina. Na pewno nie będzie do końca szczęśliwa, ale zawsze lepszy ślub z przyjacielem niż samotność. Ale, jak sama zauważyłaś, dwa miesiące to dużo czasu, by dziewczyna zdążyła się rozmyślić, lepiej poznać Lennana itd...
Na pewno wszystko byłoby prostsze, gdyby Lennan i Deirdre mieszkali po tej samej stronie Teorainn. Z tym, że ich znajomość i tak wzbudziłaby niemałą sensację, bo ona pochodzi z tej zamożnej sfery, a on z pospolitego mieszczaństwa. Mimo wszystko Teorainn nie jest jedyną przeszkodą w tej znajomości. Choć zdecydowanie największą.
Bardzo przyjemny rozdział.
OdpowiedzUsuńOpisałaś bardzo dobrze relację pomiędzy Deirdre i Oisinem.
Chłopak wydaje się wręcz idealny dla dziewczyny... Przystojny, z dobrego domu, szarmancki i widać bardzo kocha Deirdre... Co tu dużo chcieć od życia. Ale jednak serce mówi inaczej... nie ma tego zwariowana i pełnego uczucia, jakim nazywamy "miłością". Myślę, że Deirdre podjęła słuszną decyzję, dała mu czas dwa miesiące, jednakże sądzę też, że do tego czasu wydarzy się coś pomiędzy nią Lennanem, więc pewnie decyzja będzie trudniejsza... hymmm, cóż zobaczymy co będzie dalej.
Gratuluję ci, że ktoś zainteresował się Twoją twórczością, naprawdę. Mam nadzieję, że kiedyś uda Ci się wydać któryś z opowiadań. Pewnie zakupię jeden egzemplarz i będę mogła śmiało powiedzieć: "Tak, czytałam powieść jeszcze przed wydaniem!" :D
W każdym razie... życzę Ci tego wydania i niekończącej się weny :)
Pozdrawiam serdecznie :*
Oisin wydaje się być idealny dla Deirdre w oczach innych ludzi, ale według niej samej to raczej nie jest odpowiedni kandydat na męża. Może jest przystojny, dobrze urodzony i przede wszystkim bardzo ją kocha, ale jednak to jego podporządkowywanie się wszystkim normom chyba niezbyt się Deirdre podoba. Tym bardziej, że ona z natury robi rzeczy, które nie zyskałyby aprobaty otoczenia.
UsuńTeż mam nadzieję, że kiedyś uda mi się coś wydać. W każdym razie ciągle próbuję, a teraz zyskałam ogromną motywację i wiarę w siebie, więc na pewno szybko się nie poddam!
Najbardziej z tego rozdziału podobał mi się sam początek, wszystko dlatego, że w niesamowity sposób opisałaś Deirdre i jej miłość do muzyki. Chociaż matka tak chętnie wykorzystuje jej talent na przyjęciach, dziewczyna nie zatraciła w sobie pasji i traktuje grę na harfie nie tylko jako rzemiosło, zainteresowanie, ale sprawdzony sposób na wyrażenie własnych uczuć. Zawsze mówiłam, że umiejętności i ćwiczenia nie przyniosą oczekiwanego rezultatu, jeśli człowiek nie włoży serca w to, co robi - Deirdre to nie dotyczy, dlatego wszyscy są tak zachwyceni jej muzyką :) Jak widać spotkanie z Lennanem wywołało na niej ogromne wrażenie. Musiała czymś się zająć, przeklinała w duchu zobowiązania przyjaciółek wobec rodziny. Ciekawa jestem, czy sam zainteresowany również był taki podekscytowany po długiej rozmowie? Założę się, że tak. Są intrygujący dla siebie nawzajem i jestem pewna, że to tylko początek ich znajomości. Wielka szkoda, że oddziela ich Teorainn, ale... Różne granice bywały burzone, prawda?
OdpowiedzUsuńZaskoczyła mnie ta sympatia Blair do muzyki. Przez ułamek sekundy myślałam, że dostrzegłam w niej coś ludzkiego... Niestety to wrażenie szybko zostało zniszczone, kiedy wspomniała o Oisinie i znowu w niezbyt delikatny sposób zasugerowała córce, że powinna za niego wyjść. Blair już byłaby z nim w ciąży, gdyby to od niej zależało. Na szczęście Deirdre ma jeszcze jakieś prawo głosu. Wiesz, nastawiłam się z góry, żeby nie lubić Oisina. Gdy na początku zarysowałaś jego postać w roli najprzystojniejszego, rozchwytywanego w całej okolicy chłopaka, spodziewałam się, że będzie on zarozumiały, zbyt pewny siebie i nękający Deirdre na każdym kroku, byleby w końcu przyjęła jego oświadczyny. Zarzekałam się, że nigdy nie poczuję do niego sympatii. Ale po tym rozdziale to postanowienie uległo diametralnej zmianie. To naprawdę fajny facet. Inteligentny, wyrozumiały, ciepły, a do tego naprawdę zakochany i oddany Deirdre. Oczywiście wszystkim byłoby wygodnie, gdyby ona odwzajemniała jego uczucia, ale przecież nikogo nie można zmusić do miłości i cieszę się bardzo, że Oisin, mimo ciągłej walki o jej serce, nie naciskał i w pełni rozumiał brak wzajemności z jej strony. Tak czy siak zaskoczyła mnie ta dwumiesięczna obietnica - choć w sumie mogłam się tego spodziewać. Deirdre od dawna poszukuje bratniej duszy i jak dotąd nikogo takiego nie znalazła. A Oisina lubi i ceni, więc z dwojga złego lepiej zostać żoną przyjaciela, niż czekać, aż przypałęta się jakiś tyran... Nie odbiera mi to jednak nadziei na to, że Deirdre znajdzie swoją miłość. Ja na przykład mam już kogoś na oku ;>
Bardzo barwnie i ciekawie przedstawiłaś relację tych bohaterów. A rozdział jak zawsze czytało się przyjemnie :)
Czekam na ciąg dalszy <3
Łatwo jest stracić zapał nawet do czegoś, co naprawdę się kocha, jeśli ma się taką matkę jak Blair, która traktuje całą grę tylko jako sposób na popisanie się przed gośćmi. Na szczęście Deirdre jest tak bardzo zakochana w swoim instrumencie i w muzyce, że wciąż nie traci zapału do grania. Masz rację, że jeśli nie kocha się tego, co się robi, nigdy nie będzie się tak dobrym jak inni, którzy wykonują jakąś czynność z pasją.
UsuńNo cóż, Oisin nie miał być zarozumiałym i zapatrzonym w siebie chłopakiem, tylko właśnie prawdziwym ideałem - z charakteru również. Ma ogromnego pecha, że zakochał się akurat w Deirdre, chociaż inne dziewczyny z chęcią przyjęłyby jego oświadczyny. Deirdre też w pewnym sensie nie powiedziała ostatecznie "nie", chociaż ma czas do namysłu. No i czas na spotkanie swojej upragnionej miłości.
Oisin jak dla mnie jest zbyt idealny. Owszem, to urocze, ze tak troszczy się o Deidre, jednak przez to wszystko okazuje się, że nie ma żadnych wad. Ja bym się znudziła, żyjąc z takim człowiekiem. Dlatego też nie dziwię się, że dziewczyna widzi w nim świetnego przyjaciela, ale jesli chodzi o przyszłego męża to nie uznaje go za odpowiedniego kandydata.
OdpowiedzUsuńZazdroszczę jej tej umiejętności gry na harfia. To cos niesamowicie pięknego... Prawdziwa sztuka. Denerwuje mnie tylko zachowanie matki, ktora jakby na sile chciała uszczęśliwić swoja córkę i nie rozumiała, że tamta pragnie czegos zupełnie innego, ze każdy jest inne i ma różnorodne potrzeby.
Pozdrawiam!
Deirdre ze swoją osobowością z pewnością też byłaby znudzona Oisinem. Chociaż może nie do końca, bo przecież przyjaźń też wymaga częstego kontaktu. Na pewno jednak nie jest w stanie pokochać tego chłopaka. Może ze względu na jego idealność, a może z innego powodu, ale nie byłoby to udane małżeństwo.
UsuńHarfa to jeden z najtrudniejszych instrumentów, ale jednocześnie też chyba jeden z najpiękniejszych, przynajmniej według mnie. Korzystam z każdej sposobności posłuchania kogoś grającego na niej (co niestety nieczęsto się zdarza).
O, zmieniłaś szablon:D Bardzo ładny kolor, choć nagłówek jak dla mnie troszkę mały. Ale w klimat opowiadania wpasowany idealnie ;) Na wstępie chciałam Ci pogratulować takiego wyróżnienia. Nie każdy blogger ma szansę na docenienie przez wydawnictwo i nie każdy na to zasługuje. Ty piszesz naprawdę dobrze, przyjemnie i dojrzale, więc w pełni na to zasłużyłaś! ;) Życzę Ci, żeby gotówka dopisała i żebyś mogła kiedyś naprawdę coś wydać;) Na pewno przeczytam!
OdpowiedzUsuńCo do rozdziału to podobał mi się ogromnie. Poznajemy nieco inną stronę Deirdre... Tą zagubioną, niepewną i przede wszystkim spokojna. Przy Oisinie wydaje się być jakaś wrażliwsza i inna niż przy np. Lennanie. Ale muszę przyznać, że doskonale ją rozumiem. A przynajmniej tak mi się wydaje;D Ona chciałaby kogoś pokochać, a on trochę nachalnie namawia ją do tego ślubu. Może robi to taktownie, ale te ciągłe przekonywanie, że 'kiedyś mnie pokochasz' trochę mnie śmieszyły. Jakby nie potrafił zrozumieć, że jest dla niej atrakcyjny tylko jako przyjaciel. Skoro do tej pory nie poczuła czegoś silniejszego to jestem pewna, że już nie poczuje. Takie rzeczy wie się od razu, albo w ciągu kilku spotkań. Tutaj nie ma namiętności, pociągu z jej strony... On zbyt naiwnie wierzy, że to się może kiedyś zmienić. I jestem przekonana, że będzie cierpiał. Musi cierpieć skoro widzi tylko jedno wyjście i zamyka się na bolesną prawdę. Jestem też prawie pewna, że ona w ciągu tych dwóch miesięcy zakocha się w kimś innym. W Lennanie;D Zdanie, że w "Teorainn nie ma innego chłopca, w którym mogłaby się zakochać" było bardzo wymowne. W Teorainn nie, ale obok?:D
Pozdrawiam! ;*
I czekam na kolejny rozdział ;*
A u mnie nowy jeśli masz chęć;)
Rzeczywiście czuję się wyróżniona, dlatego postanowiłam się pochwalić. Mimo, że nic nie wyszło z wydania "Buntu", to na pewno mam większą motywację na przyszłość :))
UsuńDeirdre jest bardzo wrażliwa, mimo tego że przy okazji lubi czuć się inna niż jej rówieśniczki i biega po lesie z łukiem. Chciałaby tak jak pozostali mieć męża, z tym, że jej wymarzony mąż to taki, którego naprawdę będzie kochała. Oisin tymczasem nie widzi poza nią świata i dlatego wciąż ma nadzieję, że dziewczyna kiedyś odwzajemni jego uczucia. Jakby nie było przyjaźń damsko-męska często kończy się nagłym przypływem głębszych uczuć. Niestety nie zawsze obustronnie. Oisin wcale nie bierze pod uwagę jednego rozwiązania. Rozważa jeszcze opcję, że Deirdre go nie pokocha, ale wezmą ślub i on będzie ją miał zawsze przy sobie, a ona będzie żyła z przyjacielem. Ale masz rację, tak czy tak będzie cierpiał, tylko że on sam jeszcze tego nie widzi.
Oisin tkwi w typowym friendzone ;)
OdpowiedzUsuńMyślę sobie, że pragnienie posiadania Deirdre przysłania mu wszystko dookoła. Sądzę, że tak naprawdę nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo będzie cierpiał, jeśli poślubi kobietę, która nie jest w stanie odwzajemnić jego uczuć. Bardzo cieszy mnie fakt, że postanowiłaś ukazać relację pomiędzy tymi bohaterami. Czuję, ze Oisin odegra jakąś znaczącą rolę w opowiadaniu, nie wiem jeszcze jaką, ale intryguje mnie postać tego młodzieńca. Może mieć każdą pannę w okolicy, ale wybiera właśnie Deirdre, choć tak naprawdę nie zna jej "mrocznych" sekretów o polowaniach i spotkaniach z chłopakami zza teorainn. Ciekawa jestem jak by zareagował dowiadując sie o tych sprawach? Byłby wściekły? Zażenowany? A może po prostu zerwałby kontakty, lub zwyczajnie zaakceptował inność wybranki? Nie wiem co myśleć.
W tym rozdziale Blair zachowała się jak typowa matka, kiedy do córki przychodzi chłopak. Nie ma to jak wejść i przy okazji zobaczyć co robią, pod pretekstem przeniesienia czegoś - w tym wypadku ciasteczek i miodu. Z jednej strony ją rozumiem, z drugiej myślę, że nie daje Deirdre oddychać. W końcu, nawet jeśli uważa, że Oisin to dokonała partia, to jednak mogłaby im dać odrobinę przestrzeni, a nie ciągle go wychwalać i przypominać, że dziewczyna powinna podjąć decyzję.
No własnie dwa miesiące to dużo czy mało? W sumie sama Deirdre uznała, że spotkała już wszelkich mozliwych kandydatów do zamążpójścia, co innego może wydarzyć się przez dwa miesiące. No i czy powinna tak stawiać sprawę. Przymusza się do małżeństwa, ale zawsze pozostaje ta niepewność, czy przypadkiem jej serce jednak nie zabije mocniej dla kogoś innego. Może nie dokładnie się rozgląda?
Dobra, zaczynam wysnuwać jakieś dziwaczne teorie. Skoncentrowałaś się nie tylko na Oisinie, ale też na ważnym wątku w tym opowiadaniu, czyli na muzyce. To niesamowite jak dźwięki potrafią poruszać serce i docierać do głębi duszy. Doskonale to opisałaś. W tym samym Deirdre ma swój własny sposób na pozbywanie się emocji, które się w niej kotłują. Dobrze jest mieć jakiś talent.
Pozdrawiam :*