Wzrok przyjaciółek
Deirdre zdecydowanie ją niepokoił. Tak samo patrzyła na nią matka, gdy
planowała powiedzieć coś nieprzyjemnego.
– O co chodzi? –
spytała poirytowana. – Zamiast wymieniać porozumiewawcze spojrzenia, może
powiecie, w czym problem.
– Po prostu… Nie
uważasz, że wszystko zabrnęło trochę za daleko? – zapytała w końcu Kiara i od
razu spuściła głowę, najwyraźniej spodziewając się, że Deirdre będzie oburzona.
Słusznie zresztą.
– Znów macie pretensje,
bo spotykam się z Lennanem!
– Nie o to chodzi –
wtrąciła Cahan. – A przynajmniej nie w tym sensie. Nikt nie zabrania ci się z
nim spotykać. Ale spędzacie razem coraz więcej czasu. Nie uważasz, że zbyt
często przebywasz w lesie?
– To tylko mój
przyjaciel.
– Z tym, że ten twój
przyjaciel pochodzi z innego świata. I nie mów, że to bez znaczenia, bo tak nie
jest – wtrąciła Cahan, nim dziewczyna zdołała coś dodać.
Rzeczywiście, ostatnio wyprawy
do Collie Fada stały się istotną
częścią życia Deirdre. Nawet nie wiedziała, jak to się stało. Lennan doskonale
ją rozumiał i świetnie im się rozmawiało. No a poza tym Deirdre uparcie dążyła
do zrealizowania swojego celu. Chciała, by Lennan jej zaufał i w końcu wyjawił
swoje tajemnice. Póki co chłopak nadal pozostawał skryty, ale dobrze czuł się w
towarzystwie nowej znajomej i Deirdre wierzyła, że poznanie jego historii to
tylko kwestia czasu.
– Niby jakie to ma
znaczenie? – skrzyżowała ręce na piersi. – Już kiedyś odbyłyśmy podobną rozmowę
i skończyło się to kłótnią, pamiętasz? Po co znów zaczynasz?
– Deirdre, nie chodzi o
to, że w ogóle nie powinnaś się z nim spotykać. Po prostu nie możesz się tak
przywiązywać. Ten chłopak coraz więcej dla ciebie znaczy, ale nigdy nie będzie
twoim przyjacielem. Nie będzie mógł cię przytulić, nigdzie z tobą nie pójdzie.
Ogranicza was Teorainn.
– I co z tego? Nie
potrzebuję przytulania ani wędrówek. Potrzebuję rozmów z Lennanem, bo świetnie
się rozumiemy. I to tyle. Jak będę smutna, przyjdę do was albo do Oisina, więc
w czym problem?
– Sama doskonale wiesz,
w czym problem, ale nie chcesz dopuścić do siebie tej myśli, prawda? Jesteś
zła, bo mam rację i wolisz się obrażać, żebym nie mogła powiedzieć na głos
tego, co sama myślisz…
Deirdre poderwała się z
krzesła. Cahan również wstała. Obie dziewczyny wpatrywały się w siebie z
gniewem lśniącym w ich oczach. Blondynka była zła, że jej przyjaciółka okłamuje
samą siebie, natomiast Deirdre czuła furię, której przyczyny nie potrafiła
odgadnąć. Tymczasem Kiara z przerażeniem patrzyła to na jedną, to na.
– Dziewczyny…
– Nie rozumiem. Kiedyś
w ogóle się nie kłóciłyśmy, a teraz wynajdujesz problemy.
– Po prostu mówię
prawdę. To ty masz z tym problem, Deirdre.
– Nie. Mam problem z
tym, że moja przyjaciółka wcale nie zachowuje się tak, jak powinna.
– Aha, a więc jako przyjaciółka
mam siedzieć cicho, kiedy robisz głupoty i w ogóle się nie wtrącać, byle tylko
cię nie urazić? Nieważne jest twoje dobro, ważne żebyś mogła robić, co tylko
chcesz, prawda?
– Robię głupoty? No
jasne, każda moja decyzja to głupota. Chodzę do lasu i strzelam z łuku, teraz
zadaję się z kimś z Mór. Jaka ze mnie
idiotka! Dobrze, że mam przy sobie kogoś, kto jest wprost idealny. I to nic, że
w nocy pływasz łodziami z wiejskimi chłopcami, prawda Cahan?
– Dziewczyny…
– O nie, teraz
przesadziłaś. Sama zawsze próbujesz mi pomóc, kiedy robię coś, co może mi
zaszkodzić, ale kiedy ja zwracam ci uwagę, tylko mnie obrażasz. Nie wiedziałam,
że taka jesteś.
– No widzisz, pozory mylą…
– Dziewczyny, proszę… –
Kiara kręciła się bezradnie po pokoju. – Cahan, musisz zrozumieć, że Deirdre
może mieć inne zdanie na ten temat. A ty powinnaś wiedzieć, że tylko próbujemy
się o ciebie troszczyć – zwróciła się do ciemnowłosej. – Rozumiem, że jesteś
szczęśliwa, mając przyjaciela, o którym zawsze marzyłaś. Ale Cahan rzeczywiście
ma trochę racji. Kiedyś możesz bardzo cierpieć przez tego Lennana. Teorainn stanowi dla was ogromną
przeszkodę.
Deirdre milczała. Nadal
patrzyła na Cahan, mocno zaciskając pięści. Kiara nie była pewna, czy
przyjaciółka się uspokaja, czy może złość wciąż w niej narasta. Po chwili
ciemne włosy opadły na bladą twarz, a przepaska się przekrzywiła, gdy Deirdre
nieco spuściła głowę.
– Nie wierzę –
powiedziała cicho. – Nie wierzę, że znowu trzymasz jej stronę…
– Ale, Deirdre, daj
sobie wytłumaczyć…
– Zobaczymy się innym
razem – warknęła dziewczyna i opuściła pomieszczenie, nie zważając na krzyki
Kiary i chłodne spojrzenie Cahan.
Lennan zajmował się
właśnie wykańczaniem ławy. Bardzo podobały mu się zdobienia na nogach mebla,
nad którymi pracował już od kilku dni. Był pewien, że wysiłek się opłaci. Każdy
dodatkowy pieniądz pozwalał na spełnianie zachcianek jak zakup lepszej jakości
ubrań czy odnowienie któregoś z pomieszczeń domu.
Rozmyślał o Deirdre.
Ostatnio ich spotkania zyskały na intensywności. Wszystko zmienił chyba
pierwszy spacer, dzięki któremu dotarło do nich, że nie muszą wciąż siedzieć w
miejscu. Deirdre najwyraźniej potrzebowała kogoś, komu będzie mogła opowiadać o
swoich problemach, pasjach i sukcesach. Lennan słuchał wszystkiego z
zainteresowaniem i chętnie wdawał się w dyskusje, chociaż sam nie mówił zbyt
wiele, a przynajmniej starannie unikał tematu Laveny.
Matka zauważyła, że jej
syn coraz częściej udawał się do Collie
Fada. Prawdopodobnie odniosła mylne wrażenie, że w takim razie samopoczucie
Lennana znacznie się pogorszyło. Prawda była jednak taka, że chłopak zaczął
wyczekiwać spotkań z Deirdre z ogromną niecierpliwością. Podczas ich rozmów zapominał
o bólu mieszkającym w jego sercu i te krótkie chwile wytchnienia były dla niego
ogromną ulgą. Czuł się, jakby na moment tracił pamięć, zapominał, kim jest i że
wciąż cierpi. Kiedy wychodził z lasu, cały ból powracał i wszystko wracało do
normalności.
Breena wbiegła do
warsztatu z szerokim uśmiechem na twarzy. Ostatnio odwiedzała Lennana z coraz
większą śmiałością. Przestała nawet pytać, kiedy może przyjść i po prostu zjawiała
się bez zapowiedzi. Zazwyczaj siadała na wysokim blacie służącym do rzeźbienia
w drobnych elementach i wymachiwała nogami jak mała dziewczynka.
Tego dnia w jej
lśniących włosach połyskiwały nitki czerwieni wplecione w pojedyncze, cienkie
warkoczyki. Idealnie pasowały do szkarłatnej sukienki. Lennan zdołał zauważyć,
że był to ulubiony kolor Breeny. I dobrze, bo dziewczynie naprawdę było w nim
do twarzy.
– Co robisz, Lennanie?
Nadal męczysz się z tą ławą?
– Nie męczę się.
Przecież wiesz, że to lubię.
– No tak, ale nie masz
czasem ochoty po prostu rzucić wszystkiego i odpocząć? Mógłbyś pójść nad
jezioro, pochodzić po górach, wybrać się na tańce, gdziekolwiek.
– Na spacery i tak mam
czas. A tancerz ze mnie marny…
– W takim razie trzeba
to zmienić! – wykrzyknęła Breena i wdzięcznie zeskoczyła z blatu. Ujęła Lennana
za ręce i pokazała, jak ma je ułożyć. – Widzisz, to nie takie trudne –
uśmiechnęła się po chwili, gdy zauważyła, że chłopak bez trudu zapamiętuje
kroki. Miała nieco krzywe zęby, ale nie odbierało jej to uroku.
– Po prostu świetnie
uczysz.
– Wiem – odparła
niezbyt skromnie.
– Jesteś bardzo pewna
siebie – zaśmiał się.
– To chyba dobrze,
prawda? Dzięki temu mogę osiągnąć niemal wszystko, czego pragnę.
– A czego pragniesz,
Breeno? – zapytał, patrząc jej prosto w oczy. Sam również nie miał problemów z
pewnością siebie, mimo że serce wciąż go bolało po stracie Laveny.
Dziewczyna znów lekko
się uśmiechnęła. Tym razem wyglądała nieśmiało i niewinnie, choć chłopak
wiedział, że to tylko gra pozorów.
– Wiesz doskonale,
czego chcę – odpowiedziała odważnie.
No proszę, jakimś cudem
pozwalał jej na kokieterię i nawet sprawiało mu to przyjemność. Dawniej sądził,
że po odejściu Laveny pozostaje mu tylko zaszyć się w kącie i rozpaczać. I
przez dłuższy czas właśnie to próbował zrobić. Na szczęście spotkał Deirdre. I
Breenę. Ona też w jakiś sposób mu pomogła.
– Nie dam ci tego, o co
prosisz. Bardzo cię lubię, Breeno, ale nic poza tym.
– Wiem.
Przez chwilę
zastanawiał się, jak to będzie żyć z poczuciem niezaspokojonej miłości.
Przecież musiał sobie znaleźć żonę i jakoś dalej funkcjonować z tą wyrwą z
sercu. Kiedyś był pewnym siebie chłopakiem, który mimo lekkich obaw podszedł do
pięknej dziewczyny o włosach koloru miedzi. Na jakiś czas stracił swój urok i
pewność siebie, gdy Lavena pozostawiła go ze złamanym sercem. Ale miał dosyć
bycia nijakim, nieśmiałym i smutnym. Nawet, jeśli miał czasem popełnić kilka
błędów, lepsze to, niż zachowywanie się jak cień dawnego Lennana.
Przyciągnął Breenę i
pocałował. Jej usta smakowały dokładnie tak, jak to sobie wyobrażał. Czuł zapach
polnych kwiatów i nieokreśloną słodycz. Dziewczyna bez wahania zarzuciła mu
ręce na szyję, a on objął ją w talii. Pocałunek różnił się od tych z Laveną.
Brakowało w nim euforii, bezgranicznej radości i poczucia spełnienia. Lennan po
prostu odczuwał przyjemność. I tyle. Albo aż tyle. Więcej nie mógł dać sobie
ani Breenie i oboje doskonale o tym wiedzieli.
– Kto by pomyślał, że
cieśla może tak doskonale całować. Przyznaj się, ile miałeś podobnych do mnie
znajomych? – zapytała z błyskiem w oku.
– To pozostanie moją
tajemnicą – uśmiechnął się lekko. Przez chwilę znów był dawnym sobą.
Breena bez słowa ponownie
go do siebie przyciągnęła. Pozwolił je na to bez protestu. Gdy w końcu odsunęła
się, uśmiechnięta i najwyraźniej bardzo z siebie zadowolona, mógł jedynie przyglądać
się jej bez słowa. Była dosyć ładna i miła, ale nie sądził, że potrafiłaby
zastąpić Lavenę.
– Lubię cię takiego,
Lennanie. Jeśli to moje pocałunki tak cię zmieniają, muszę częściej cię nimi
obdarowywać.
– Nie mam nic przeciwko
– wyszczerzył zęby, a ona jedynie pomachała mu na pożegnanie.
Kiedy opuściła
warsztat, powrócił do wykańczania ławy. Nie zamierzał zastanawiać się nad
minionymi zdarzeniami. Wreszcie przypomniał sobie, jak to jest żyć. Bardzo
podobało mu się to uczucie.
Nagle dotarło do niego,
że wkrótce był umówiony na spotkanie z Deirdre na kwiatowej polanie. To
zaskakujące, że już mieli swoje własne miejsce, azyl dostępny tylko dla ich
dwójki. Wszystkie nowe doświadczenia skutecznie pozwalały Lennanowi oderwać
myśli od całego smutku i bólu. Może los zesłał mu dwie dziewczyny właśnie w tym
celu. Może dzięki prostolinijnej Breenie i Deirdre z innego świata miał zapomnieć o wszystkim, co do tej pory
zaprzątało jego umysł. Może miał narodzić się na nowo.
Musiał trochę poczekać,
nim w końcu pojawiła się przed nim sylwetka Deirdre. Dziewczyna jak zwykle
poruszała się z taką gracją, że żaden szelest nie zdradzał jej nadejścia. Lenna
przyglądał się dumnej postawie ciemnowłosej, kosmykom, które poruszały się na
wietrze, jak zawsze przytrzymane cienką przepaską i palcom zaciśniętym na pasku
od kołczanu. Zdążył już przywyknąć do takiego obrazu znajomej z Ádh, ale mimo wszystko za każdym razem
nie dowierzał, że osoba klasy pierwszej może z własnej woli boso biegać po
lesie i polować na zwierzęta.
– Jak ci minął dzień,
Deirdre? – zapytał na powitanie.
– Szczerze mówiąc
beznadziejnie – westchnęła i usiadła pod pobliskim drzewem. Lennan tymczasem
położył się na trawie i podparłszy głowę rękami, zaczął z uwagą przyglądać się
swojej rozmówczyni. – Znowu pokłóciłam się z dziewczynami. Nie wiem, o co im
chodzi. Cahan powiedziała tyle niemiłych rzeczy, że miałam ochotę się na nią
rzucić. Zresztą… ja też nie byłam lepsza. Nie wiem, co się z nami dzieje, ale
jestem taka zła!
Lennana za każdym razem
zdumiewała otwartość Deirdre. Naprawdę traktowała go jak swojego przyjaciela i
czasami miał wyrzuty sumienia, bo sam skrywa tajemnice. Ale tak właściwie mówił
Deirdre niemal o wszystkim, milczał tylko w kwestii Laveny. No i jeszcze o
Breenie nie wspomniał ani słowem, jakby w ogóle nie istniała. Sam nie wiedział
dlaczego.
– Zazdroszczę ci takich
przyjaciółek. Może i się kłócicie, ale widać, że naprawdę się o ciebie martwią.
– Może – westchnęła
Deirdre i zacisnęła pięści.
– Ale wiesz co? Nie musisz
na razie się nimi martwić. Jest wiele przyjemniejszych tematów, na które możemy
porozmawiać. Powiedz mi lepiej, dziewczyno z lasu, jak ci idzie polowanie. Zabiłaś
ostatnio jakiegoś jelenia?
– Nie… – odpowiedziała
z wahaniem i dziwnie zmrużyła oczy, jakby nad czymś rozmyślała. Lennan nie miał
pojęcia, o co może jej chodzić. – Trafiłam dwa dni temu sarnę, a wczoraj udało
mi się ustrzelić orła, ale na jelenia się nie natknęłam.
– Chciałbym się nauczyć
strzelać z łuku. Z tym, że na odległość raczej niczego mi nie pokażesz, a tak
się składa, że w Mór nie ma żadnego
pasjonata polowania – uśmiechnął się krzywo.
– Lennanie, nie mogę w
to uwierzyć – zaśmiała się Deirdre, chociaż był to śmiech nieco dziwny. Chłopak
jedynie popatrzył na nią ze zdziwieniem. – Co ci się stało? Do tej pory byłeś
taki nieśmiały i ułożony, a teraz bezczelnie się ze mnie podśmiewasz! Jestem
dziewczyną klasy pierwszej, przypominam.
– Och przepraszam,
gdzie moje maniery – wyszczerzył zęby i spuścił głowę, jakby się jej kłaniał.
– Bezczelny – pokręciła
głową z niedowierzaniem. – Nie mam pojęcia, co takiego zdążyło się wydarzyć od
wczoraj, ale podobasz mi się jeszcze bardziej niż ostatnio.
Lennan jedynie
tajemniczo się uśmiechnął. Nie miał ochoty opowiadać o Breenie. Nie sądził, by Deirdre
mogła zacząć źle go postrzegać po opowieści o pocałunku z kimś, do kogo nic nie
czuł. Czuł jednak, że znajomość z czarnowłosą powinna pozostać jego tajemnicą.
– I nawet nie jesteś
smutny – dodała po chwili, przerywając milczenie, które wcale nie było
niezręczne. W towarzystwie Deirdre nawet cisza wydawała się jak najbardziej na
miejscu.
– Przecież nigdy nie
jestem smutny – uniósł brwi, nie bardzo wiedząc, o co chodzi.
–
Oczywiście, że jesteś. Zawsze. Możesz się uśmiechać, ale w twoich oczach widzę smutek.
Dzisiaj go nie ma. Zastanawia mnie, co takie sprawiło, że chociaż na chwilę zniknął.
Lennan
zaczął niespokojnie się wiercić. Nie podobała mu się spostrzegawczość Deirdre.
–
Przepraszam. Chyba wszystko zepsułam – westchnęła dziewczyna. – Znowu pojawił
się w twoich oczach.
Lennan
mrugnął kilka razy, jakby to mogło cokolwiek zmienić. Kiedy tylko spojrzał na
Deirdre, nabrał pewności, że jego działanie nie przyniosło żadnych efektów.
Przeraziła go świadomość, że dziewczyna, która jeszcze do niedawna była dla
niego całkowicie obca, zdążyła go poznać na tyle, by bez trudu odgadywać jego
nastrój. Przecież tak skutecznie udawał przed wszystkimi ludźmi w mieście.
–
Jesteś pierwszą osobą, która to zauważa. To znaczy nie licząc mojej rodziny – powiedział,
nim zdołał się powstrzymać. Teraz nie był już pewnym siebie chłopakiem.
Pozwolił smutkowi wypełznąć na powierzchnię. Skoro Deirdre i tak dostrzegała
prawdę, udawanie nie miało żadnego znaczenia.
–
A twoi przyjaciele?
–
Nie mam przyjaciół. – Dopiero, gdy wypowiedział te słowa na głos, uświadomił sobie,
jak okropnie zabrzmiały. W oczach Deirdre dostrzegł niewypowiedziane pytanie.
„Dlaczego?”. – Dawniej chyba jakichś miałem, ale potem odsunąłem się od nich
wszystkich i nie miałem dla nich czasu. A kiedy nagle bardzo ich potrzebowałem,
odkryłem, że odeszli.
Dziewczyna
przez dłuższy czas w ogóle się nie odzywała. Spuściła głowę i wpatrywała się w
symbole, które kreśliła patykiem na ziemi. Lennan nie miał pojęcia, co może oznaczać
taka reakcja, ale już po chwili Deirdre uniosła głowę i zaczęła bacznie się mu
przyglądać. W zielonych tęczówkach dostrzegł współczucie, ale także nieposkromione
zaciekawienie.
–
Poznałem kiedyś dziewczynę. Obsługiwałem stoisko matki na Margadh i wtedy podeszła do mnie najcudowniejsza osoba, jaką w
życiu widziałem. Miała miedziane włosy i szare oczy i kiedy tylko na mnie
spojrzała, wiedziałem, że nie pozwolę jej odejść. Zapytała, czy mogę coś zrobić
z suknią, którą przez nie uwagę rozdarła. Dopiero co dostała ją od ojca i bała
się, że on bardzo się na nią pogniewa. Nie miała przy sobie pieniędzy, ale obiecała
przynieść je następnego dnia. Nie chciała wracać do domu w takim stanie.
Spojrzała na mnie błagalnie, zapewniając, że nie jest oszustką i naprawdę
zapłaci. Nie mógłbym jej odmówić, więc poszliśmy do mnie do domu, do matki.
Deirdre
przez dłuższy czas milczała, nadal nie odrywając oczu od Lennana. Chłopak z
początku czuł się nieswojo. Jeszcze nikomu nie opowiedział całej historii, od
początku do końca. Wspominanie utraconej miłości było zbyt bolesne.
–
Miała na imię Lavena. Kiedy tylko mi się przedstawiła, pomyślałem, że to najcudowniejsze
imię na świecie. I byłem bardzo szczęśliwy, gdy uświadomiłem sobie, że jej naprawdę
dobrze się ze mną rozmawia. Nawet, kiedy matka skończyła cerować suknię, Lavena
szukała pretekstów, by dłużej u nas zostać. Potem odprowadziłem ją do domu. Po
prostu musiałem to zrobić. A na koniec zapytałem, czy jeszcze kiedyś się
spotkamy. Uśmiechnęła się do mnie… To był najpiękniejszy uśmiech na ziemi,
rozświetlił całą jej twarz. Powiedziała, że to chyba oczywiste, tym bardziej,
że musi rano zapłacić za sukienkę. I rzeczywiście przyszła następnego dnia.
Potem wiele razy mijaliśmy się na Margadh.
Wiesz, to była taka typowa dobrze wychowana dziewczyna, która sama nie zabiega
o uwagę mężczyzny. Posyłała mi jedynie nieśmiałe uśmiechy. Mimo tego, że dobrze
nam się rozmawiało, długo zbierałem się na odwagę, by znów się do niej odezwać.
Mówiłem takie głupoty! Byłem pewien, że Lavena mnie wyśmieje, bo naprawdę się
zbłaźniłem. Wszystko przez to, że była taka cudowna. Ale mimo moich nieudolnych
prób spotkaliśmy się następnego dnia, a potem jeszcze następnego. Z czasem
zacząłem przychodzić do jej domu albo na stoisko z pieczywem, gdzie pracował
jej ojciec. Lavena często mu pomagała i robiłem wszystko, by jak najczęściej
się z nią widywać. Zakochałem się bez pamięci, błyskawicznie i kiedy w końcu
odważyłem się ją pocałować, ona się nie opierała. Byłem najszczęśliwszą osobą
na świecie. Chciałem spędzać z Laveną każdą chwilę swojego życia, więc
spotkania zawsze liczyły się bardziej niż wyjścia z przyjaciółmi. To okropne,
co powiem, ale nawet mi ich nie brakowało, bo Lavena była dla mnie wszystkim.
Deirdre
wciąż milczała. Najwyraźniej wiedziała, że to nie koniec historii, bo skoro
Lennan wciąż chodził smutny, miłość musiała mieć tragiczne zakończenie.
–
Właściwie, kiedy teraz się nad tym zastanawiam, w wielu sprawach się nie
zgadzaliśmy. Lavena nie lubiła siedzieć w moim warsztacie, kiedy rzeźbiłem, bo
mówiła, że wiórki osiadają na jej sukniach i potem nie może się ich pozbyć. Poza
tym ja uwielbiałem chodzić po lesie i często chciałem ją zabrać na spacer,
pokazać jakieś niezwykłe miejsce, ale ona nienawidziła wszystkich owadów i
zawsze odmawiała. Ale przecież dwoje ludzi nie może mieć takiego samego zdania
na każdy temat. Zresztą za każdym razem, gdy się do mnie przytulała albo
pozwalała, bym ją pocałował, to nie miało żadnego znaczenia. Przygotowywałem
się już, by prosić rodziców Laveny o rękę. I wtedy, któregoś dnia, kiedy znów
się do mnie przytulała, oznajmiła, że poznała kogoś innego. Kogoś, kogo
pokochała bez pamięci, że choć uczucie między nami było prawdziwe, dla niej już
się skończyło.
Powiedział
to, naprawdę to powiedział. Czuł się, jakby zrzucił z barków wielki ciężar,
jakby do tej pory nosił na ramionach cały las, wszystkie drzewa razem z ich
ogromnymi korzeniami. Po rozstaniu z Laveną powiedział matce tylko tyle, że dziewczyna
już go nie kocha. Już nigdy więcej nie powracał do tego tematu.
–
Widziałeś go? – zapytała Deirdre. – Tego, który zajął twoje miejsce?
–
Nie chcę go widzieć. Wolę nie wiedzieć, jak wygląda. Tym bardziej, że być może
go znam. Laveny też nie widziałem od tamtej pory. Omija stoisko mojej matki i
warsztat, a ja trzymam się z dala od okolic jej domu. Tak jest lepiej. Ale już
zawsze będę ją kochał. To właśnie jest najgorsze. Matka wciąż powtarza, że
znajdę kogoś lepszego i zapomnę o Lavenie, ale jak mógłbym kiedyś nie pamiętać
dziewczyny, którą była dla mnie wszystkim? Powinienem znaleźć żonę i mieć
dzieci, ale nie pokocham kobiety, którą poślubię i z którą spędzę całe swoje
życie. Nigdy. W takiej sytuacja trudno jest nie być smutnym.
Nie
miał pojęcia, czego się spodziewał. Może sądził, że Deirdre jakoś go pocieszy,
chociaż wcale tego nie chciał. Już dosyć miał litości, jaką odnajdywał w oczach
własnej matki. Kolejne słowa i tak niczego by nie zmieniły. Zamiast tego na
twarzy Deirdre pojawił się blady uśmiech.
–
Dziękuję. Dziękuję, że mi o tym powiedziałeś.
Chociaż
Lennan nie do końca rozumiał, skąd ta wdzięczność, czuł, że rozmowa miała dla Deirdre
ogromne znaczenie.
–
Nie ma sprawy – zaśmiał się gorzko.
Siedzieli
w ciszy jeszcze dłuższy czas, a echo śmiechu pełnego bólu i rozgoryczenia
powoli zanikało.
~*~
Kłótni z Cahan ciąg dalszy.
A Lennan trochę namieszał. Uprzedzałam już wcześniej, że nie będzie taki do końca idealny. A sądząc po komentarzach pod poprzednimi rozdziałami, niektórzy teraz jeszcze bardziej muszą nienawidzić Breeny.
Wydaje mi się, że jestem u Was na bieżąco. Jeśli o kimś zapomniałam, to niech się upomni.
A Lennan trochę namieszał. Uprzedzałam już wcześniej, że nie będzie taki do końca idealny. A sądząc po komentarzach pod poprzednimi rozdziałami, niektórzy teraz jeszcze bardziej muszą nienawidzić Breeny.
Wydaje mi się, że jestem u Was na bieżąco. Jeśli o kimś zapomniałam, to niech się upomni.
Breena i Deirdre... dwie dziewczyny, dzięki którym L czuje się nieco lepiej... heh, nie no, ale ten pocałunek z Breeną, zaraz po tym, jak jej powiedział, że nie może jej dać tego, czego ona by od niego chciała... troch to niekonsekwentne było z jego strony. Okay, może na razie ona nie jest o to zła, ale po takich pocałunkach pewnie narobi sobie nadziei, że może jednak uda jej się go rozkochać w sobie i co wtedy? Będzie miał ja na sumieniu. No ale cóż, jego decyzje i to on potem będzie żałował. W ogóle to cieszę się, że w końcu otworzył się przed D i opowiedział jej o Lavenie. D może być z siebie zadowolona, bo w końcu do niego dotarła. Heh. Trochę szkoda, że D pokłóciła się z Cahan. Przecież jej przyjaciółka nie miała niczego złego na myśli, troszczy się o D i martwi. D powinna ją zrozumieć, a nie od razu na nią naskakiwać. Ech... mam nadzieję, że się pogodzą.
OdpowiedzUsuńLennan postępuje bardzo głupio i chyba sam zdaje sobie z tego sprawę. Ale że całowanie się z Breeną jest przyjemne, to tak łatwo z tego nie zrezygnuje. No ale za to zaufał Deirdre. Trochę się na to zbierał, ale w końcu D. osiągnęła swój cel i dowiedziała się, czemu Lennan jest taki smutny. Kłótnie zdarzają się w każdej przyjaźni, dlatego nie masz się co martwić - dziewczyny na pewno prędzej czy później się pogodzą.
UsuńKłótnia z siostrami była nieco powtórka z rozgrywki,ale uwidacznia, że problem staje się coraz poważniejszy. Juz teraz nieco inna była argumentacja Deirde i widac,że niedługo bariera stanie się problem. Mam jdnak nadzieje, że inne spojrzenia nie spowodują rozpadu przyjaźni, to byłoby tragiczne... Jesli chodzi o Leanna, to nawet ta jego idealnosc miała zadatki na idealnosc, bo mimo ze pocałował Brianne,to jednak dał jej do rozumienia, ze nie czuje wobec niej niczego wicej niz sympatie, a wiec orzynajmniej wykazał się szczerością. Choc mimo wszystko pozwala jej na marzenia, a to chyba nie jest mądre. Choc... Wydaje mi sie,ze on naprawde mysli o zonie juz nie jako kobicel ktora kocha,więc na tym etapie jest chyba szczery. Gorzej bedzie jak jz sie zakocha w Deirde... W ogole wtedy będzie sporo komplikacji. Ciesze sie, ze w koncu powierzial o tym swojej przyjaciółce. Nie miałam pojęcia,źe po rozstaniu nigdy nie widxial swojej byłej. Moze okaże sie, ze ona tak naprawde w nikim się ni zakochała i chodzi o cos innego? Ale by byo xD ale chyba się zakochała... No coz, czekam na ciąg dalszy i rozwinięcie akcji, jestem ciekawa, jak będą próbowali się przedostać na druga stronę albo czy ktoś więcej się o nich dowie xD i kiedy:D
OdpowiedzUsuńTa powtórka była zamierzona. Dziewczyny niby pozornie ostatnio się pogodziły, ale wciąż każda miała swoje zdanie i prędzej czy później musiało to doprowadzić do kolejnej kłótni.
UsuńLennan był szczery, ale raczej tylko dlatego, żeby pozostać w zgodzie ze swoim sumieniem, co oczywiście nie przeszkodziło mu w całowaniu Breeny bez przejmowania się tym, co ona może czuć.
Nie wiem, czy Lavena naprawdę się zakochała w kimś innym, w każdym razie na pewno jest z kimś innym, a czy go kocha to już inna sprawa. Chociaż to rzeczywiście byłoby ciekawe rozwiązanie. Gdyby nagle wróciła , po tym jak Lennan zdoła sobie ułożyć jakoś życie. Szkoda, że o tym nie pomyślałam, bo mogłabym nieźle namieszać ;p
Oj Breeno... Grabisz ty sobie, grabisz. Bynajmniej u mnie. Powiem tak: z jednej strony cieszy mnie, że dziewczyna chociaż trochę 'umili' czas Lennanowi, ale z drugiej... czuję jakby zdradzał Deirdre.
OdpowiedzUsuńSzkoda, że pomiędzy Deirdre i siostrami nadal są spięcia. Naprawdę podobały mi się ich relacje z początkowych rozdziałów... Był takie naturalne. Niestety jakby nie było w tej sprzeczce obie dziewczyny mają rację (brzmię pewnie jak Kiara) i pomimo, że jedna drugą chce ochronić itp. to stawiają pomiędzy osobą coraz grubszy mur. Mam jednak nadzieję, że przyjaciółki dojdą do porozumienia.
Fajnie czytało się o tym, że Lennan w końcu tworzył się przed Deirdre! To tylko wzmocni ich więź; dziewczyna zrozumie, że on jej ufa, jak również on sam zrozumie, że darzy ją zaufaniem (wyszło chaotycznie...)
Wybacz opóźnienie w czytaniu, ale czas ostatnio jest moim wrogiem... -.-'
Pozdrawiam!
Jeśli już teraz czujesz, jakby Lennan zdradzał Deirdre, to jeszcze gorzej będzie, gdy ta dwójka jeszcze bardziej się zaprzyjaźni. Skoro Lennan się otworzył i opowiedział o Lavenie, to przyjaźń staje się coraz mocniejsza.
UsuńCahan nie jest osobą, która ulega, by zażegnać kłótnie, a Deirdre tym razem też upiera się przy swoim, więc bez kłótni się nie obejdzie. Ale spokojnie, nie będzie to trwało cały czas.
Mam mieszane uczucia wobec tej kłótni z siostrami. Nie chcę za żadne skarby, by ta trójka w ogóle się kłóciła, bo naprawdę uwielbiam ich małą paczkę, a z drugiej strony... Nie potrafię jakoś zająć wyraźnego stanowiska w tym sporze, wszystkie mają trochę racji. Deirdre na pewno nie powinna się tak wściekać na każde negatywne słowo o jej relacji z Lennanem, z kolei Cahan też za bardzo się uniosła i za bardzo ją zaatakowała, co w głównej mierze doprowadziło do tych krzyków zamiast normalnej, cywilizowanej rozmowy. Szkoda mi tylko Kiary, która próbowała, choć bardzo nieudolne, pełnić rolę mediatora. Myślę, że ona i jej siostra mają naprawdę dobre intencje i szczerze mówiąc rozumiem ich pobudki. Uwielbiam Lennana, uwielbiam Deirdre i uwielbiam ich przyjaźń, ale jednocześnie zdaję sobie sprawę z konsekwencji, jakie może ona przynieść.
OdpowiedzUsuńBardzo mi się podoba, że nie robisz z Lennana rycerza na białym koniu - to w końcu tylko człowiek, przystojny, inteligentny facet, ale też ktoś, kto działa może nieco zbyt pochopnie i jest nie do końca szczery. Za Breeną owszem, nie przepadam, jednak nie mam zamiaru jej winić za to, co stało się w tym rozdziale. Przecież cały czas nie kryła się ze swoimi zamiarami, prawda? Wprost powiedziała Lennanowi, że go pragnie i to on, mimo że chwilę wcześniej zapewniał, że nie będzie między nimi niczego więcej, zainicjował pocałunek. Breena pragnie zdobyć wymarzonego faceta, a Lennan... Hm, sama nie wiem. Chyba potraktował to wszystko jako formę rozrywki i zapomnienia, którego ciągle poszukuje dla siebie i swojego złamanego serca. Mam jednak nadzieję, że ta jego gra z Breeną nie zajdzie za daleko, bo wkrótce to on może stać się tym, który skrzywdzi drugą osobę - a chociaż Breena jest dla mnie średnio interesującą postacią, nie życzę jej niczego złego.
Ach, przeczuwałam, że to się stanie! Że Lennan w końcu wyzna prawdę. Fakt, że tak długo się wzbraniał przed ujawnieniem swojej przeszłości z Laveną jednoznacznie wskazuje na to, że jest człowiekiem bystrym, nigdy nie odkryłby swojej najsłabszej strony komuś, komu nie ufałby w stu procentach. Początkowo był zdystansowany do Deirdre, z czasem jednak dostrzegł, że łącząca ich więź się umacnia, że ona ufa mu bezgranicznie i czuje, że może mu się zwierzyć ze swoich problemów - w ten sposób i on w końcu zrozumiał, że jego tajemnice są u niej bezpieczne. Lavena z jego opowieści wydaje się taka słodka i kochana, że aż trudno mi uwierzyć, że go po prostu opuściła. Więc był dla niej tylko chwilą zachcianką, zauroczeniem? I jak długo spotykała się z tym drugim za jego plecami, zanim w końcu pojęła, że nie kocha Lennana i musi go zostawić? Nic dziwnego, że chłopak nie może się po tym pozbierać. Był gotów spędzić resztę swojego życia z tą kobietą, chciał prosić o rękę, tymczasem ona, zupełnie niespodziewanie, wybrała kogoś innego. A wydawało się, że mimo pewnych dysonansów jest to para idealna. Cóż, pozory mylą, jak widać... W każdym razie cieszę się, że Lennan wreszcie się otworzył. Sądzę, że Deirdre pomoże mu w porzuceniu przykrych myśli o Lavenie, jest naprawdę właściwą osobą, której można powierzyć absolutnie wszystko. Wydaje mi się, że ta rozmowa to kolejny przełom w ich znajomości, przez co z niecierpliwością czekam na to, co wydarzy się dalej.
Genialny rozdział, jak zawsze zresztą. Naprawdę kocham klimat tego opowiadania :)
Pozdrawiam,
rude-pioro.blogspot.com
Lennan po prostu skorzystał z okazji, a że Breena pozwala mu umilić sobie czas, to nie stawiał większych oporów. Zresztą może to dla niego także jakiś sposób, żeby zapomnieć o Lavenie i w pewnym sensie się na niej zemścić, chociaż skoro się z nią nie widuje, dziewczyna i tak nie może wiedzieć, że Lennan widuje się z Breeną.
UsuńZazwyczaj w kłótniach dwie strony dają się ponieść emocjom i tak było też tym razem. Żadna ze stron nie przyjmowała do wiadomości argumentów drugiej i obie dziewczyny tylko coraz bardziej się na siebie złościły. Kiara nie potrafiła w żaden sposób pogodzić dziewczyn, bo niestety ma za małą siłę przebicia.
Opis Laveny był oczywiście subiektywną opinią Lennana. Jak jest naprawdę, będziesz mogła ocenić, kiedy w którymś rozdziale Lavena osobiście się pojawi. Co prawda zdarza się, że ktoś zakochuje się w kimś innym i nie ma wpływu na swoje uczucia, ale nie zamierzam Laveny usprawiedliwiać, bo nie była taka do końca niewinna.
Eh, ta kłótnia dziewczyn nie była potrzebna, choć pewnie uniknąć jej dłużej nie dałyby rady. Przyjaciółki martwią się o Deidre, a ona tą troskę odbiera jedynie jako atak. Nie powiem, że niesłusznie, choć ciężko obrać tutaj jakąś konkretną stronę i uznać ją za prawidłową. No bo niby Deidre uważa, że ma kontrolę nad wszystkim, ale czy tak jest do końca... No nie wiem.
OdpowiedzUsuńNie jestem też pewna, co myśleć o postępowaniu Lennana. Ten pocałunek... No w sumie postawił sprawę jasno i dał dziewczynie do zrozumienia, że nie powinna oczekiwać od niego miłości. Jednak wydaje mi się, że Breena i tak będzie na to czekać i przez to skrzywdzi samą siebie. Będzie cierpiała, bo chłopak raczej się w niej nie zakocha, skoro do tej pory nie poczuł tego czegoś.
Jednak cieszę się z tego, że wyznał Deidre swoją tajemnicę. Widać, że nie był to impuls, a raczej długo przemyślana decyzja. On najpierw się upewnił, czy może ufać tej swojej leśnej znajomej i dopiero podzielił się całym swoim bólem. A ona też go na siłę nie pocieszała. I super. Bo takie zapewnienia, że wszystko będzie dobrze raczej nie pasowałoby do takiej opowieści.
Cóż, jednym zdaniem, był to naprawdę świetny rozdział. Z niecierpliwością czekam na kolejny.
Pozdrawiam!
Chwilowo jeszcze Deirdre ma kontrolę, ale gorzej będzie potem, kiedy jeszcze bardziej zaangażuje się w znajomość z Lennanem. Cahan myśli o przyszłości, ale Deirdre nie chce przyjąć do wiadomości, że kiedyś rzeczywiście Teorainn może jej przeszkadzać.
UsuńBreena zachowuje się nieco masochistycznie, ale Lennan wcale jej tego nie utrudnia, więc nie ma co się dziwić, że dziewczyna korzysta z okazji.
Trochę długo Lennan zbierał się na opowiedzenie Deirdre swojej historii, ale to dlatego ,że nie dość, że Lavena naprawdę go zraniła, to chłopak nie ma żadnych przyjaciół, więc zdecydowanie może mieć problemy z zaufaniem.
Co mogę powiedzieć? Uwielbiam tę historię. To jak piszesz, jak przedstawiasz wydarzenia. No cóż, gdy człowiek już zaczyna czytać, jakoś tak trudno mu się oderwać od tekstu...
OdpowiedzUsuńAch ten Lennan! Może nie jest idealny, ale w sumie taki podoba mi się najbardziej. Co prawda nie byłam uszczęśliwiona tym, że pocałował Breenę (ciekawe, kto był?), ale jakoś tak uśmiech na moich ustach wywołał sam fakt, że chłopak zaczyna się otwierać. Pozbywa się powoli zagnieżdżonego w nim smutku. Zresztą - nareszcie wyrzucił z siebie swoje żale i zwierzył się Deirdre. To chyba najbardziej podobało mi się w tym rozdziale. W końcu dziewczyna pozyskała sobie jego zaufanie. Jestem bardzo ciekawa, co będzie dalej. Poza tym chciałabym przeczytać o przemyśleniach bohaterki na temat tego, co usłyszała od swojego przyjaciela. Mam nadzieje, że nie zabraknie ich w kolejnej notce. Zatrzymując się jednak przy Deirdre. Ta kłótnia z Cahan... Mam wrażenie, że coraz ciężej jest jej rozmawiać z przyjaciółką. Mam nadzieję, że z czasem ich spór zostanie zażegnane. Myślę jednak, że wcześniej może spowodować jakieś poważniejsze problemy... No cóż obawiam się nich...
Wierzę, że ciąg dalszy pojawi się niebawem. Tymczasem pozdrawiam! :*
Bardzo dziękuję za tyle miłych słów :))
UsuńBreena co prawda nie wzbudza sympatii wśród czytelników, ale trzeba jej przyznać, że pomaga Lennanowi częściej się uśmiechać i po części zapomnieć o Lavenie. Choć oczywiście Deirdre też ma w tym swój udział.
Tak, D. udało się w końcu dopiąć swego i zyskać zaufanie Lennana. Co o tym wszystkim myśli nie będzie powiedziane dosłownie, ale będziesz mogła pewnie wywnioskować trochę z jej zachowania.
Przed nami jeszcze tyle rozdziałów, że Deirdre i Cahan zdążyłyby jeszcze 10 razy się pokłócić i pogodzić, także nie masz się co martwić, na pewno będą ze sobą normalnie rozmawiać :))
Ech, kłócą się te dziewczyny i kłócą... A każda z nich ma trochę racji, ale i też nieco przesadza. W sumie chyba najrozsądniej całą sytuację oceniła Kiara, bo rzeczywiście Cahan jest zbyt natarczywa w tych swoich atakach na Deirdre, a Deirdre z kolei nie rozumie, że przyjaciółki się o nią martwią i tyle. Niedobrze, że sprawa Lennana je tak dzieli… No ale wierzę w to, że już wkrótce się znowu dogadają. Może gdyby i Cahan oraz Kiara jednak spotkały się z Lennanem, to wtedy nieco by uległy i przestałyby aż tak martwić się o Deirdre, kto wie… Właściwie to doskonale rozumiem ich pobudki, bo chociaż Deirdre nie zdaje sobie z tego sprawy, to już w tym momencie przyzwyczaiła się do tych spotkań z Lennanem i jeśli to dalej tak się będzie rozwijać, to oczywistym jest, że nie wystarczą m jedynie takie spotkania i rozmowy, podczas których oddzialać ich będzie od siebie ta nieszczęsna granica.
OdpowiedzUsuńRety, i znowu ta Breena. Plącze się i pałęta, no i w końcu do czegoś między nią i Lennanem doszło. Yup, zdecydowanie za nią nie przepadam i może jestem okrutna, ale cieszy mnie, że pomimo, że ona i Lennanek się pocałowali, to jednak dla niego nie było to nic poważnego. Chyba raczej wykorzystał nadarzającą się okazję i tyle.
Czyli ten moment, w którym Lennanek się otworzył i opowiedział o Lavenie właśnie nadszedł. Myślę, że to dość przełomowy punkt – w końcu Lennan niechętnie mówi swych uczuciach, a tutaj otworzył się całkowicie. Właściwie to po tej jego opowieści niezmiernie jestem ciekawa, jaka tak naprawdę jest Lavena. Lennan nam tutaj przedstawił swoją wersję tej znajomości, ale ponieważ on na punkcie Laveny ewidentnie oszalał, zafiksował i świata poza nią nie widział, to jego słowa mogą nie być do końca obiektywne. Może to wcale nie wyglądało tak kolorowo, a Lavena traktowała go od początku niepoważnie, raczej jako kogoś, z kim spotkania umilają jej jedynie czas i do niczego nie prowadzą? Może Lennan był na tyle zaślepiony, że nie zauważył, że nie do końca do siebie pasują, że tak naprawdę więcej rzeczy ich dzieli niż łączy. Tak, zdecydowanie ciekawi mnie postać Laveny. Nie wiem, ona w tej lennanowej opowieści jawi się jako taka niewinna, słodka istotka, ale przecież na końcu zachowała się dość nie w porządku, więc może wcale nie jest aż tak niewinna? :O
Pozdrawiam <3
Spotkanie bliźniaczek z Lennanem chyba niewiele by zmieniło. Może nawet gdyby zobaczyły, jak dobrze Deirdre czuje się w jego towarzystwie, jeszcze bardziej zaczęłyby się martwić, że Teorainn w końcu źle wpłynie na samopoczucie ich przyjaciółki. Chociaż z drugiej strony może przekonałyby się na własne oczy, że ich przyjaciółka jest szczęśliwa i lepiej tego szczęścia jej nie odbierać?
UsuńLavena pojawi się w późniejszych rozdziałach, także będziesz miała okazję ocenić, jaka jest naprawdę, a nie według opisów Lennana. Niewiniątkiem nie jest, ale nie jest też taka straszna, jak mogłoby się wydawać.
"Nie uważasz, że zbyt często przebywasz w lesie?
OdpowiedzUsuń– To tylko mój przyjaciel.
– Z tym, że ten twój przyjaciel pochodzi z innego świata."
- Jakoś mnie to tak rozbawiło. Gdyby ktoś przypadkowy wszedł na bloga i przeczytał tylko te dwa słowa, miałby niezły ubaw. :D
Te babskie charakterki.. niby rozumiem powód kłótni, ale to chyba ten rodzaj problemu, gdzie żadna ze stron drugiej nie przegada. A potem weź się smuć i psuj sobie dzień.
No tak, bez odniesienia do poprzednich zdań wypowiedzi Cahan, te kilka zdań brzmi naprawdę głupio ;p
UsuńNa szczęście zarówno Deirdre, jak i Cahan mają na tyle ciekawe życie, że nie będą w stanie myśleć o kłótni aż przez cały dzień. Ale temat spotkań z Lennanem oczywiście jeszcze nieraz powróci. Chociaż spokojnie, relacja D-C nie będzie opierała sie jedynie na ciągłych awanturach.
Moim zdaniem w tym konflikcie winę ponoszą obie strony. Przyjaciółki (a w zasadzie jedna) trochę za bardzo chcą ingerować w życie Deirdre. Raz już uprzedzała, raz już powiedziała, co myśli o jej znajomości z Lennanem, więc w moim odczuciu wystarczy. Jeśli D będzie cierpieć, to będzie. Jej życie i nikt go za nią nie przeżyje. Dobrze, że dziewczyny się martwią, dobrze, że mają rękę na pulsie, ale D już pokazała, że nie bardzo się tymi opiniami przejmuje i nie ma zamiaru rezygnować z tej znajomości. Moim zdaniem dziewczyny powinny przystopować, nawet jeśli się z tym nie zgadzają.
OdpowiedzUsuńNatomiast D za bardzo się uniosła. Sama wzmianka o nowym przyjacielu wzbudza w niej gamę negatywnych uczuć i krzyki. Powinna zrozumieć, że dziewczyny chcą dla niej dobrze i że osoba postronna ma prawo myśleć inaczej niż ona i inaczej to postrzegać. Mam wrażenie, że jest zamknięta na opinie innych ludzi i nie przejmuje się zdaniem przyjaciółek. Tak jakby pokazywała, że: "bądźcie ze mną, lubmy się, ale nie wtrącajcie się w moje życie".
Co do Lennana, zaskoczył mnie tym pocałunkiem:D Zaczyna się coś dziać i bardzo mnie to cieszy. Jakoś nie wróżę mu przyszłości z tą dziewczyną, ale nie mam nic przeciwko takim mezaliansom:D
Pozdrawiam! ;**
Zgadzam się z Tobą w zupełności. Chodziło o to, by pokazać, że obie strony są winne konfliktu, więc cieszę się, że odczytałaś to w ten sposób. Zresztą często tak bywa, że obie strony mają jakieś argumenty i nie chcą się słuchać. A jak do tego wszystkiego dojdą jeszcze emocje, to kłótnia gwarantowana.
UsuńO, jesteś pierwszą osobą, która nie wścieka się na Breenę za to, co się stało. Zresztą nie można zrzucać na nią całej winy za to, co się stało, bo Lennan specjalnie się nie opierał.
A czemu mam się wściekać? ;D Dziewczyna walczy o swoje, chce być z L, chec go czuć koło siebie, więc robi wszystko, by to osiągnąć. Jest autentyczna i rozumiem ją. Co nie znaczy, że lubię;D jako postać jest mi na razie obojętna, ale wprowadza fajne zamieszanie w fabułę.
Usuń