poniedziałek, 28 grudnia 2015

16.

Rozdział wstawiam specjalnie dla K., która choć nie pisze komentarzy, czyta wszystkie rozdziały i jeszcze dopytuje się, kiedy będzie następny. Dziękuję ;*
           

Pocałunki Breeny były równie słodkie co poprzednio. Lennan nie wzbraniał się i pozwolił, by trwały i trwały niemal nieskończoność. Objął dziewczynę w talii, a ona łaskotała jego policzki długimi włosami i sprawiała, że przez chwilę poczuł coś, co do złudzenia przypominało szczęście.
Oczywiście wszystko było efektem fizycznej przyjemności, ale Lennana to nie obchodziło. Przy Breenie życie wydawało się takie zwyczajne, takie proste. Nie musiał się martwić, że ktoś złamie mu serce – nie angażował się emocjonalnie. Jednocześnie chociaż na krótką chwilę był zdolny zapomnieć o Lavenie, bo kiedy usta jego i Breeny się spotykały, nie istniało nic innego.
Nie sądził, by kiedykolwiek zakochał się w czarnowłosej dziewczynie. Miał pewność, że jego serce już zawsze będzie umierać z tęsknoty za Laveną. Breena była tego w pełni świadoma i póki cała sytuacja jej nie przeszkadzała, oboje usiłowali jedynie cieszyć się chwilą.
W pewnym momencie Lennan poczuł na sobie czyjś wzrok. Od razu stracił ochotę na odwzajemnianie pocałunków. Obawiał się, że to matka albo brat niezapowiedzianie odwiedzili go w warsztacie. Zaczął wyplątywać palce z włosów Breeny.
Ale to nie matka stała w progu, a także nie Aidan. To była Lavena. Usta zacisnęła w wąską kreskę, jakby coś bardzo ją rozgniewało.
– Lennanie – odezwała się w końcu, a jej głos brzmiał obco i bardzo nieprzyjemnie.
– Witaj, Laveno – podszedł do niej powoli, kiedy wreszcie zdołał uwolnić ręce. Ukłonił się i ucałował przegub dziewczyny. Tak bardzo nienawidził drżenia swojego serca za każdym razem, gdy ją widział.
– Witaj, Laveno, jestem Breena – uśmiechnęła się czarnowłosa, która stanęła tuż obok Lennana. Wyciągnęła przed siebie rękę.
Lavena niechętnie uścisnęła dłoń, natomiast Breena wcale nie sprawiała wrażenia skrępowanej. Wręcz przeciwnie, Lennan odnosił wrażenia, jakby szczyciła się tym, że Lavena przyłapała ich w nieco intymnej sytuacji. Zdawało się, że swoją wyprostowaną postawą i nieznacznym uśmiechem daje do zrozumienia byłej miłości Lennana, że teraz chłopak odwzajemnia pocałunki kogoś innego, z kim innym spędza czas i z kim innym się śmieje.
Lavena zdawała się coraz bardziej poirytowana obecnością Breeny. Uważnie przyglądała się dziewczynie, najwidoczniej doszukując się czegoś w jej wyglądzie. Jeśli zamierzała porównywać się do nowej znajomej Lennana, musiała odczuć rozgoryczenie. Breena miała bowiem o wiele doskonalsze kształty, nawet jeśli twarzy brakowało czegoś, od czego szybciej bije serce.
– Czy możemy porozmawiać? – zapytała Lavena. Wciąż lekko się krzywiła.
Lennan skinął głową, natomiast Breena beztrosko podbiegła do blatu, na którym zwykła siadać i zaczęła wymachiwać nogami. Po drodze zmierzwiła Lennanowi włosy. Na ten widok Lavena zmarszczyła czoło.
– Chodziło mi o rozmowę na osobności – dodała, kiedy dotarło do niej, że Breena nigdzie się nie wybiera.
Lennan skinął głową i opuścił warsztat, zostawiając w nim Breenę, która nadal beztrosko machała nogami. Zatrzymali się za boczną ścianą warsztatu. Chłopak uważnie przyglądał się pięknym kościom policzkowym i oczom w kolorze gołębiowym, które tak bardzo pokochał. Lavena jeszcze dłuższą chwilę milczała.
– A więc to jest twoja nowa wybranka? – zapytała. W jej głosie pobrzmiewał żal.
Lennan nie do końca rozumiał całą sytuację. Czyżby Lavena była zazdrosna? Czy to możliwe, że jeszcze coś do niego czuła? Może widok dawnego ukochanego całującego kogoś innego, wplatającego palce we inne włosy, sprawił, że dziewczyna uświadomiła sobie, że miłość wcale nie przeminęła? Może żałowała zaręczyn z tamtym mężczyzną, zakończenia poprzedniego, słodkiego związku… Ale nie, Lennan nie mógł myśleć w ten sposób. To byłoby jego zgubą.
– Nie odpowiadaj, jeśli nie chcesz – westchnęła. Lennan rzeczywiście wolał milczeć. Nie potrafiłby skłamać, a gdyby wyznał prawdę, Lavena czułaby satysfakcję. – Przyszłam oddać pieniądze. No i zapytać, czy przemyślałeś naszą rozmowę. Będziemy się przyjaźnić?
Wręczyła mu trzy miedziane monety, które do tej pory ściskała w pięści. Lennan przez chwilę przyglądał się im z uwagą, nie chcąc patrzeć na dziewczynę, która złamała mu serce. Już zamierzał powiedzieć, że się zgadza. To nic, że w ten sposób skazywał się na ból, to nic, jeśli choć cząstkę życia dzięki temu spędzić przy Lavenie. Przecież kochał ją tak bardzo, tak rozpaczliwie! Ale właśnie wtedy przypomniał sobie słowa Deirdre.
– Wybacz, Laveno, ale na razie nie powinniśmy się widywać – odpowiedział, spoglądając jej prosto w oczy. Obawiał się, że będzie go to kosztowało wiele sił, ale poczuł nagły przypływ odwagi.
– Jak to? – wyjąkała, mrugając z dezorientacją. Do tej pory dostawała wszystko, czego pragnęła. – Jesteś pewien? Przecież tyle nas łączy…
– Wiem – przerwał jej, nadal nie odwracając wzroku. – Ale wiele nas też dzieli. Skup się na swoim narzeczonym, na organizacji wesela, na tym, co dla ciebie najważniejsze. Może potem odnowimy znajomość. Na razie chcę żyć własnym życiem.
Najwyraźniej Lavena była w szoku, że Lennan może mieć coś takiego jak własne życie, że może funkcjonować bez niej u swego boku. Zresztą wcale się nie myliła, bo w momencie jej odejścia świat Lennana zatrzymał się i wszystko wciąż pozostawało tak samo ponure i szare, mimo barw i piękna, jakim emanowało Mór. Jednak chłopak nie zamierzał o tym mówić, pokazywać, jak wiele znaczył dla niego związek z Laveną. Udawał silnego, niewzruszonego, chociaż w środku już zaczynał żałować dopiero co podjętej decyzji.
Nagle poczuł ramiona oplatające go za szyję. Obrócił się zdezorientowany i zobaczył Breenę, która bez skrępowania pocałowała go w policzek. Lavena przyglądała się wszystkiemu z rosnącym zdziwieniem i czymś, co bardzo przypominało urażoną dumę.
– Miło, że wpadłaś, Laveno – Breena po raz kolejny niewinnie się uśmiechnęła. – Przepraszam za swoją nieuprzejmość, ale Lennan naprawdę powinien wracać do pracy. Otrzymał duże zlecenie, a ja pilnuję, by nic go nie rozpraszało. – Uśmiech wciąż nie schodził jej z twarzy.
– Oczywiście, nie chciałam przeszkadzać. Do widzenia, Lennanie. Mam nadzieję, że szybko się znów zobaczymy. Do widzenia, Breeno. Miło było cię poznać.
 – Ciebie również – uśmiechnęła się dziewczyna, oplatając rękami szyję Lennana, jakby chciała w ten sposób podkreślić, że teraz chłopak należy do niej. – Nie lubię jej – dodała, gdy Lavena dostatecznie się oddaliła. – Przychodzi tu i wyobraża sobie, że będziesz pragnął każdej sekundy spędzonej u jej boku. Jest okrutna i niezwykle próżna.
– Ale ma rację – niechętnie przyznał Lennan. Nienawidził siebie za to, że wciąż kochał tę dziewczynę.
– Bez różnicy. Tym lepiej zrobiłeś, że postanowiłeś ograniczyć waszą znajomość. Nie można wciąż trzymać się przeszłości, szczególnie, kiedy sprawia ból. Teraźniejszość jest o wiele przyjemniejsza.
Stanęła przed nim, odważnie spoglądając w jego oczy. Rękami po raz kolejny objęła jego szyję, a na palec nawinęła jeden z przydługich kosmyków. Lennan pokręcił głową, chcąc odsunąć od siebie dziewczynę. Widział, że ma ochotę go pocałować, ale nie sądził, iż powinien jej na to pozwolić. Przecież myślami tkwił przy innej kobiecie, a Breenie coraz bardziej na nim zależało.
– Breeno…
– Tak, wiem. Nie kochasz mnie, a istnieje ryzyko, że ja za bardzo się zaangażuję…
Przewróciła oczami, jakby miała dość wysłuchiwania podobnych rzeczy. Lennan nic z tego nie rozumiał. Jego oskarżano o masochistyczne zapędy, a kiedy dziewczyna czyniła to samo, nagle miał to zaakceptować?
– No właśnie… Wciąż myślę o Lavenie i to się szybko nie zmieni. Może nigdy.
– To właśnie twój problem. Za dużo myślisz. I za dużo mówisz. Czasem zamiast się odzywać, po prostu zamilcz.
– Ale…
– Nie ma „ale” – westchnęła, nieco już poirytowana.
Lennan wzruszył ramionami i nagle stracił ochotę na roztrząsanie problemów. Po co myśleć o Lavenie, skoro na zawsze odeszła? Po co tracić czas na zmartwienia, podczas gdy obok miał tyle okazji na zaznanie przyjemności? Postanowił zamknąć Breenie usta. Przyciągnął ją do siebie jednym stanowczym ruchem. Kiedy po chwili oderwali się od siebie z zaczerwienionymi policzkami, przyspieszonym oddechem i zamglonym spojrzeniem, dziewczyna radośnie oznajmiła:
– I o to chodzi, takiego cię lubię – zdecydowanego, chwytającego chwilę. W życiu chodzi o zabawę. Tylko tyle i nic więcej. Nie ma powodów, by się smucić, kiedy wokół mamy tyle przyjemności.

~*~

Rozdział znowu krótki, ale tak się złożyło, że akurat te ostatnie miały mniejszą objętość. Kolejna konfrontacja z Laveną i pomoc Breeny w takiej nieprzyjemnej dla Lennana chwili. Jestem ciekawa, co teraz sądzicie o czarnowłosej .Czy nadal większość z Was za nią nie przepada?
Święta już się skończyły, więc świątecznych życzeń nie zdążyłam Wam złożyć, za to zbliża się koniec roku. Życzę więc Wam, żebyście dalej pisali, rozwijali się i byli coraz lepsi w tym, co robicie, żeby kolejny rok był jeszcze lepszy, pełen nowych pomysłów, wielu wyzwań i wielu sukcesów. A że koniec roku skłania mnie zawsze do jakichś głębszych przemyśleń, to chciałam przy okazji jeszcze Wam podziękować za to, że jesteście, że czytacie to, co piszę i że tak wielu z was zostawia po sobie komentarze, które czytam z uśmiechem. Potraficie wychwycić błędy, których ja po setnych poprawkach nie byłam w stanie wypatrzeć no i przede wszystkim sprawiacie, że mam więcej energii i zapału do pisania i wciąż się rozwijam i próbuję pisać kolejne historię, które uparcie wysyłam do wydawnictw z nadzieją, że kiedyś otrzymam pozytywną odpowiedź. Gdybym pisała do szuflady, pewnie już dawno straciłabym zapał. 



19 komentarzy:

  1. Rozdział faktycznie niesamowicie krotki! ale sie zdziwiłam. Ale i tak sie miło czytało...
    Gdyby nie fakt, ze wydaje mi sie, iż Brenna jednak sie angażuje, to wkurzalaby mnie nieco swoim podejściem do Leanna, nawet jeśli jemu to na rękę, bo nke musi czuć sie winny, ze robi cos nie tak wobec dziewczyny. Niestety jednak sadze, ze Brenna robi dobra minę do złej gry... I troche jej w związku z tum współczuje, bo nawet jeśli L blednie sadzi, ze nie pokocha nikogo innego niz Lavrny,to nie bedzie to Brenna... Ech. Lavrny jest denerwująca pod tym względem, ze chce miec wszystko, ale akurat rozumiem,ze pewność siebie Brenny mogła ja zdenerwować. Choc sama tez sobie rości za dużo praw i myśle,ze dobrze,ze została uświadomiona, ze Leann ma dziewczynę.. Albo kogoś w tym stylu. Czekam na ciąg dalszy z niecierpliwoscią i ja Tobie także dziękuje za komenatrze u mnie i za opinie :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trudno się tak do końca nie angażować, nawet jeśli Breena wciąż upiera się, że jest inaczej. Przez to jak wygląda jej relacja z Lennanem, stają się sobie coraz bliżsi i dziewczyna może mimowolnie zacząć oczekiwać czegoś więcej.
      Lavena chciałaby, by Lennan usychał z tęsknoty już zawsze. Sama ułożyła sobie życie z innym mężczyzną, więc to, co robi L. nie powinno jej obchodzić, a jednak...

      Usuń
  2. Fakt, wyjątkowo obecność Breeny okazała się przydatna. Zdecydowanie to, że Lavena już na wstępie otrzymała niespodziankę w postaci miłego widoczku pocałunku Lennanka z Breeną, sprawiło, że zapewne odrobinę zrzedła jej mina. Hmm, chyba jednak to, że Lavena wreszcie pojawiła się osobiście w opowiadaniu, nie sprawiło, że zyskałam względem niej choć trochę sympatii. Wręcz przeciwnie, teraz gdy tak zawitała do warsztatu Lennana jedynie upewniłam się w tym, że ona nie do końca jest w porządku. Odniosłam wrażenie, że zarówno ostatnio, gdy wielkodusznie zgodziła się zostać przyjaciółką Lennana, jak i przy jej kolejnej wizycie, ona liczyła na to, że dostrzeże w Lennanie tęsknotę za nim, co zdecydowanie podbudowałoby jej samoocenę. Chyba jest z niej trochę próżna dziewczyna. Na dodatek z widocznymi egoistycznymi zapędami xd Serio, bo ona zupełnie nie pomyślała o tym, że Lennan może ułożyć sobie życie bez niej. Przecież skoro ona go zostawiła na rzecz jakiegoś innego ludka i jest z tym szczęśliwa, to czemu on nie ma zacząć budować kolejnej relacji? Dlatego niezmiernie się cieszę, że akurat świadkiem tego spotkania stała się Breena, bo to nieco ostudziło zapędy Laveny. Niech ona wie, że Lennanowi owszem zawsze bardzo na niej zależało, ale nie zamierza wiecznie za nią płakać i biegać dookoła niej, błagając o choć chwilę uwagi. Co to to nie, Laveno! Ale nadal jakoś tak ta Breena… Nie wiem, nie mogę się do niej przekonać. Po części zapewne, dlatego że totalnie widzę Lennana z Deirdre (co prawda nie mam pojęcia jak da radę coś takiego praktycznie mieć miejsce, ale ciii… marzyć zawsze można :D), a po części ponieważ nie ufam samej Breenie. Precyzując, nie ufam jej uczuciom. Mam wrażenie, że ona wbrew temu co sama mówi, skrycie oczekuje od Lennana czegoś poważniejszego. Mogę się mylić… W końcu wykazała już kilka razy, że z niej odważna, otwarta i dość postępowa dziewczyna, więc kto wie czy naprawdę nie liczy jedynie na zabawę… Ale jakoś tak… to mi nie gra. Nic, przekonam się pewnie kiedyś tam, czy rzeczywiście tak własnie z tą Breeną jest xd
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O ile Breenę można lubić albo nie, to Lavenę starałam się raczej wykreować tak, żeby nie wzbudzała niczyjej sympatii. No cóż, to zapatrzona w siebie dziewczyna z niezwykle wysoką samooceną, która chciałaby, aby świat leżał u jej stóp, a mnóstwo mężczyzn umierało z powodu nieodwzajemnionej miłości. Widok Breeny całującej Lennana zdecydowanie ją zezłościł.
      Jak to będzie dalej z Breeną dowiesz się w kolejnych rozdziałach, bo to akurat postać, która będzie się przewijać przez tę historię aż do końca.

      Usuń
  3. Najzwyczajniej w świecie jestem dumna z Lennana :) W końcu - choć z bólem - powiedział to, co Lavena powinna usłyszeć. Przyjaźń w tym wypadku byłaby tylko smutkiem i bólem dla chłopaka, a dla niej pewnym dobudowaniem - w moim mniemaniu i tak już wysokiej - samooceny. No i jak pięknie czytało się to, gdy Lennan otoczony przez Lavenę i Breenę, mimo wszystko przypomniał sobie o słowach Deirdre. :)
    Ogólnie świetny pomysł z tym przyłapaniem na pocałunku. W ten sposób szybko można odczytać Lavenę, której niezadowolenie mówi prawie wszystko.
    Co do Breeny, to trochę zmieniałam do niej swoje nastawienie. Wydaje mi się, że tylko chce wyjść na inną i niezależną dziewczynę, która robi co lubi. Jednak nie do końca wierzę w jej słowa odnoście uczuć i oczekiwań wobec Lennana.
    Swoją drogą Cahan i Breena wydają mi się jakby trochę podobne. Wolne, niezależne i zadowolone z życia. :)
    Brak w tym komentarzu jakiejkolwiek chronologii, no ale tak też bywa.
    Pozdrawiam, Sapphire ;*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Lavenie już nie potrzeba podbudowania samooceny - i tak jest już zdecydowanie za wysoka. Przydałoby się jej za to trochę empatii, bo cierpi na jej niedobór, skoro chciałaby się znęcać nad Lennanem i oglądać, jak usycha z miłości do końca życia.
      Może rzeczywiście Cahan i Breena mają ze sobą trochę wspólnego, chociaż raczej by się nie polubiły. Cahan jednak raczej nie myślałaby o znajomości z jakimkolwiek mężczyzną, nawet przelotnej. Póki co w głowie jej jedynie rejsy.

      Usuń
  4. Rozdział rzeczywiście króciutki.
    Ja tam lubię Breenę ;) Mam wrażenie, że ich związek to nie jest i nie będzie nic bardzo poważnego, ale pewnie, jak jednak okaże się, że nie będą mieli z kim być, to wezmą ślub, Lennan będzie taki jaki jest teraz, a Breena po pewnym czasie się znudzi i go zdradzi. Tak widzę przyszłość ich związku. Wiem, nie jest kolorowo, ale ja zawsze piszę czarne scenariusze. Takie są ciekawsze ;)
    Dobrze, że postanowił narazie nie przyjaźnić się z Laveną. Nie jest tego warta. Jakby ciągle trwał w jakiejś relacji z nią, to nigdy by nie wyszedł z tego dołka, w którym jest (a może był? Bo w sumie już jest o wiele lepiej, nieprawdaż? c:)
    Ciekawi mnie teraz co wyniknie z przyjaźni Deirdre z Lennanem. Bo bariera na pewno nie pomoże. Mam nadzieję, że będę mogła niedługo znowu poczytać o Deirdre, jakoś mnie tak ciekawi co tam u niej ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W sumie to byłby całkiem prawdopodobny scenariusz. Breena ze swoją skłonnością do przelotnych znajomości mogłaby rzeczywiście szybko się znudzić. Ale może rozmyśliłaby się jeszcze przed ślubem. No chyba, że zdołałaby się naprawdę zakochać.
      Nie do końca wiadomo, czy Lennan rzeczywiście uporał się ze stratą Laveny. Chyba jednak jeszcze trochę za nią tęskni, skoro kolejne spotkanie miało na niego tak ogromny wpływ.

      Usuń
  5. Ja tam myślę, że Breena dobrze postąpiła, że się tak natarczywie zachowywała, gdy tylko zjawiła się Lavena. Tym sposobem, moimi zdaniem, trochę ratuje zranione serce Lennana. Przynajmniej tak może pomóc, by Lavena trochę poczuła zazdrość. Choć swoją drogą ta zazdrość mnie nieco zdziwiła u Laveny. Porzuca Lennana, który cierpi po jej stracie, wiąże się z innym, planuje ślub, a tu nagle zjawia się ponownie w życiu byłego ukochanego, proponując mu przyjaźń i czuje gorycz, gdy widzi Lennana całującego się z inną. Czyżby jednak dziewczyna jeszcze coś do niego czuła? Czyżby było coś nie tak pomiędzy nią a jej narzeczonym? Ach, tyle pytań się na suwa na usta, mimo iż rozdział był taki krótki... Mam nadzieję, że już następne będą dłuższe, bo trochę denerwuje mnie fakt, że czytam... mija chwila i nie mam co dalej czytać :p
    Tobie również życzę wszystkiego dobrego w Nowym Roku. Oby pasja do pisana wciąż u Ciebie owocowała, bo naprawdę masz talent i kształtuj go jak najlepiej! :)

    Pozdrawiam serdecznie :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Breena nie zachowywała się tak tylko po to, żeby wspierać Lennana, ale też po części dlatego, że nie pała do Laveny sympatią i chciała w ten sposób jej dokuczyć. No i może też uświadomić, że dużo straciła, porzucając Lennana. Ta zazdrość Laveny raczej nie jest związana z jeszcze trwającym uczuciem do Lennana. To raczej kwestia próżności i zawyżonej samooceny.

      Usuń
  6. Już wcześniej polubiłam Breenę, a po tym rozdziale moja sympatia względem niej tylko się pogłębiła. Swoim zachowaniem dobitnie pokazała Lavenie, że ta powinna dać spokój Lennanowi. I o chodzi. On już nie jest jej, a po tym jak go potraktowała, proszenie o przyjaźń to chyba zbyt wiele. Jednak zastanawia mnie, co tak naprawdę motywuje tę dziewczynę. Czyżby nie była tak do końca szczęśliwa w tym swoim nowym związku? Może nadal coś czuje do byłego chłopaka? Tylko że ona już przegapiła swoją szansę, całkowicie ją zmarnowała. Nie powinna wymagać od Lennana, że znowu się zaangażuje. Chłopak ruszył wreszcie do przodu, a ona niepotrzebnie go przytrzymuje. Mam nadzieję, że on jej na to nie pozwoli.
    Szkoda, że tak króciutko. W każdym razie czekam na kolejny rozdział.
    Szczęśliwego Nowego Roku!
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O, cieszę się, że ktoś lubi Breenę. Ja bardzo lubię tą postać i byłam zaskoczona, kiedy po jej pojawieniu się w tej historii, tyle osób stwierdziło, że nie pała do niej sympatią. Lavena raczej jest szczęśliwa ze swoim narzeczonym. Nie wiadomo, czy darzy go prawdziwą miłością, ale z pewnością jest przez niego uwielbiana, rozpieszczana i nieustannie podziwiana, a dla tej dziewczyny to szczyt marzeń.
      Następnym razem rozdział będzie dłuższy :))

      Usuń
  7. Co takie krótkie?? Oo... Za krótkie... Za bardzo za krótkie xd Ach... no to Lavenna ma wyczucie czasu. Przyłapała ich na pocałunku, o. Była zazdrosna, co mnie zdziwiło. Chociaż tutaj chyba nawet nie o uczucia chodziło, ale o to, że L był w stanie o niej zapomnieć. Dobrze, że nie poznała prawdy, że jest zupełnie inaczej. Musiało mocno to urazić jej dumę, zresztą odrzucenie przyjaźni pewnie też. :) Dobrze jej tak xd Breena niby wie, ale mam wrażenie, że i tak się zaangażuje. Nie da się po prostu tak z kimś... bawić i niczego nie poczuć.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak jakoś wyszło, a nie chciałam wydłużać na siłę. Kolejne rozdziały będą raczej dłuższe, chociaż pojawią się też i takie mniejszej objętości. Lavenie należała się nauczka. Chociaż raz nie mogła poczuć satysfakcji, w przeciwieństwie do Breeny, która pewnie jest dumna, że tak zirytowała byłą ukochaną Lennana.

      Usuń
  8. Wow, z długością to chyba twój rekord. Ale rozumiem, że czasem nie ma sensu czegoś niepotrzebnie przedłużać, tylko po to, żeby się ilość słów zwiększyła.
    Breena była mi obojętna, ale w tym rozdziale ją polubiłam:D Tzn. od początku uważałam, że dziewczyna jest ciekawą postacią i może nieźle namieszać, ale teraz... teraz chyba życzę jej jak najlepiej. Bo ktoś taki jak Lavena powinien w końcu dostać po dupie. I mam ogromną nadzieję, że to co się tu wydarzyło nieźle wpłynie na jej psychę. Chyba myślała, że będzie wiecznie się nim bawić, a tu proszę, niespodzianka. Nie dość, że on zdobył się na odwagę, by się odezwać, to jeszcze Breena odegrała niezłą szopkę. Ależ mi się to podobało! A oszołomienie Laveny - mistrzostwo;D
    Pozdrawiam! ;*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, to chyba rzeczywiście jeden z najkrótszych rozdziałów w tej historii, a na pewno najkrótszy z dotychczasowych, chociaż ten o Kiarze też długością nie powalał.
      Lavena tak naprawdę po spotkaniu z Breeną znika z tej historii, ale można się domyślać, jak cała ta sytuacja na nią wpłynęła. Bo z pewnością widok Lennana z inną dziewczyną nie był jej obojętny.

      Usuń
  9. Wiem, że zjawiam się u Ciebie z ogromnym opóźnieniem i bardzo za to przepraszam! Myślałam, że uda mi się być na bieżąco na czytanych przeze mnie blogach, ale jak widać niezbyt mi to wyszło...
    Eh... pomijając to. Bardzo podoba mi się ten rozdział, chociaż fakt, jest króciutki. Uwielbiam go jednak za to, że nos Laveny w nim został w jakimś sensie "utarty". To jest tak, jakby w jednej sekundzie spadła na chwilę ze swojego piedestału i wcale jej się to nie spodobało. Niemniej jednak Breena przydała się. Ta niezwykle pewna siebie dziewczyna po prostu wie, co zrobić. Co prawda wciąż jest trochę trudno mi się oswoić z tym, że całuje się z Lennanem, ale skoro daje to też pozytywne skutki, to czemu nie? Poza tym współczuję dziewczynie, bo nie wydaje mi się, aby chłopak kiedykolwiek odwzajemnił jej uczucia...
    Jestem ciekawa, co wydarzy się dalej. Zresztą chyba jak zawsze. No i chciałabym poczytać o Deirdre. A i tak swoją drogą: mimo, że rozdział jest krótki, to jest on jednocześnie naprawdę dobry :) Pozdrawiam! ;*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sama też rzadko jestem w stanie być na bieżąco z blogami, także doskonale to rozumiem, nie masz co przepraszać :))
      Lavenie należała się chociaż mała nauczka. Póki co miała idealna życie, nie doświadczyła odrzucenia, nie miała złamanego serca i tylko sama raniła innych (a najbardziej Lennana). Widok Breeny kręcącej się wokół Lennana z pewnością się Lavenie nie spodobał, ale raczej nie sprawi to, że zacznie się poważnie zastanawiać nad swoim zachowaniem i nagle zmądrzeje.
      Deirdre już w następnym rozdziale, który postaram się dodać w weekend.

      Usuń
  10. Przepraszam, że komentuję z tak ogromnym opóźnieniem - od razu po Nowym Roku pochłonęły mnie studia, mój wolny czas skurczył się do minimum i pewnie zawaliłabym też swojego bloga, gdyby nie notki pisane na zapas. Powoli staram się wrócić do blogosfery, choć przede mną jeszcze 2 egzaminy.
    Nie przejmuj się brakiem pozytywnej reakcji od wydawnictw, teraz bardzo trudno się przebić, bo rynek wydawniczy słabo zarabia i wydawcy po prostu się boją strat :) Ale jestem pewna, że któreś w końcu w Ciebie zainwestuje.
    Tak, nadal nie lubię Breeny. Po prostu nie potrafię się do niej przekonać i nie wiem, czy to kiedykolwiek nastąpi. Jakoś drażni mnie jej sposób bycia, również to demonstracyjne zachowanie przed Laveną było irytujące - jasne, cieszę się, że Lavena dostała po nosie i zobaczyła, że Lennan już nie przesiaduje po kątach, opłakując jej odejście (choć poniekąd nadal tak jest), tylko ma swoje życie i tymczasowo zajął się kimś innym. Mimo wszystko Breena mogła sobie odpuścić ten cyrk, bo moim zdaniem był nieco płytki i dziecinny. Tak czy siak świetnie to rozegrałaś, że akurat Lavena stała się świadkiem czułości Lennana i Breeny - pewnie spodziewała się wszystkiego, ale nie takiego widoku. Według mnie naciskanie na swojego byłego ukochanego co do przyjaźni jest co najmniej bezczelne. Porzuciła go, złamała mu serce i nadal próbuje wejść w jego życie. Naprawdę uważa, że po tym wszystkim będą w stanie stworzyć normalne, koleżeńskie relacje? No i co na to jej narzeczony? Bo mam dziwne przeczucie, że Lavenie do końca nie przeszło z Lenannem, co jest paradoksalne biorąc pod uwagę fakt, że sama go zostawiła. Hm, bardzo mnie ciekawią jej pobudki. Zobaczymy, co przyniesie los, aczkolwiek na miejscu Lennana nie angażowałabym się w ponowną znajomość z nią - jeśli będzie ją widywał, nigdy się z tego uczucia nie wyleczy, chyba że zakochałby się w kimś innym, co może być trudne zważywszy na fakt, jak bardzo tęskni za byłą dziewczyną.
    Rozdział rzeczywiście krótki, ale cieszę się, że każdej relacji bohaterów poświęcasz trochę miejsca :) To daje szerokie spojrzenie na tę historię.
    Czekam na ciąg dalszy i tym razem postaram się skomentować znacznie szybciej <3

    OdpowiedzUsuń